شنبه ها و چهارشنبه از سخت ترین روزای کاری منه، از صبح تا شب... 

 خب میگم شنبه که اول هفته ست انرژی دارم میگذرونمش چهارشنبه هم به امید اخر هفته اش.. 

بعد میرم پایین شبا پیاده روی.. ته مجتمع خلوته، تاریکه، میدوئم، طناب میزنم بالا پایین میکنم و میام بالا ماسک مو میزنم و بعدش میپرم حموم...

...................................................................

کف اتاقم وحشتناک کثیف شده. خورده کاغذ، تیکه های روبان، چسب... بعد ولی اولین باره که حس بدی ندارم از شلوغیش... عکسای کارایی که میکنم رو هم تند و تند به مارس نشون میدم و اون بی نهایت استقبال میکنه هربار بهم میگه که اینهمه ذوق و سلیقه (البته از نظر اون) جای تشکر و تحسین داره!

گفته تولدت رو دوست داری همون روز خودت داشته باشی یا شب عقدمون؟؟ خب طبیعتا شب عقدمون گزینه ی منه.. قبلا هم گفته بودم دوست دارم عروسیم با تولدم یکی شه.. حالا چه بهتر که عقد اینجوری شه.. درسته که چند روزی گذشته ازش ولی خب من به همونم راضی ام!!

...................................................................

دو روز فوق گند رو گذروندیم... طبق معمول با کسی هم نمیتونستم دربارش حرف بزنم همش اشک بودم ولی توی خونه و مهمونی... من هروقت که اینجا نمی نویسم از دو حالت بیشتر خارج نیس، یا سفرم یا اکی نیست حالم...

  دیشب بعد از مدت ها اونجوری هق هق کردم و تا صبح نتونستم بخوابم... بالشم خیس شده بود و هی از خواب می پریدم... مارس اصرار داره که من عوض شدم باهاش... هرچیزی رو که میگم حتی با لحن خوب به شدت گارد میگیره و تند ری اکشن نشون میده.. بهش میگم اینارو که میگی انگار یکی دیگه ای، اونم میگه تو یکی دیگه شدی... دیشب دیگه خسته شدم تند و تند براش طومار میفرستادم با خودم فک میکردم که مارس یه آدم فوق العاده حساس و مغروره.. که به سختی از احساسش میگه و هربار کوچیک ترین بی محلی من یا بی توجهیم  (که این اتفاق خیلییییییییییی کم و به ندرت میفته) اون رو به شدت دلزده میکنه و البته که به زبون نمیاره ولی میفهمم ازش که دلخوره... گفتم به خودم که وقتی اینقدر حساسه و مرد به اون تخسی و مغروری اینجوری پر از تشویش شده من باید یه کاری کنم.. برای اولین بار توی رابطمون احساس استیصال میکردم. هرکاری میکردم یا هرچی میگفتم آروم نمیشد، اصلا انگار نمیشناختمش، دنیا دور سرم میچرخید وقتی داشت حرف میزد، حرفاش بدجوری قلبمو میسوزوند و نمیتونستم دفاع کنم از خودم، یعنی گوش نمیداد اصلا!! چیزی که اصلا از مارس بعیده!!! هیچ رقمه قلق نداشت اون لحظه...

دیشب ولی با تمام احساسم براش نوشتم، گفتم مارس تو همیشه بهم یاد داده بودی نجنگیم با هم ولی تو داری میجنگی و بهم هم نمیگی مشکل کجاست.. گفتم باور کن گاهی آدما نمیدونن دارن اشتباه میکنن، تو بهم بگو چی اذیتت میکنه دقیق برام توضیحش بده...

خیلی حرفا براش زدم، هیچ کدوم رو جواب نداد دیشب.. داشتم دق میکردم، اصلا همچین چیزی سابقه نداشت، من و مارس؟؟ کی باورش میشه اصلا! آخرین تکستم رو با تمام قلبم نوشتم براش، هرچی که توی دلم بود، تاکید کردم که بدون اون دیگه بلد نیستم زندگی کردن رو، براش نوشتم من بدون جفتم هیچی نیستم، گفتم کنار تو معنی میگیرم من، و جز تو هیچی ندارم... راست هم گفتم.. من تاق قبل از مارس یه دختر شاد و عاشق زندگی بودم، ورزش میکردم و به خودم اهمیت میدادم، کلاس نقاشی می رفتم و فرانسه یاد میگرفتم، شنا میکردم و تایمم رو با خودم پر میکردم! بعد حالا حتی اگه اون کارا هم نباشه مارس واسم بسه.. گفتم بسه دیگه مارس، بوسم کن بغلم کن و بگو که باورم کردی و همه چی مثل قبل شده... 

صبحش برام تکست زد که میلو دوستت دارم مثل همیشه...

ظهر زنگ زدم جواب نداد، بعد از چند مین تکست زد که ببخشید توی جلسه هستم... من؟؟ مردم از خوشحالی.. میدونم که توی جلسات نقش لیدر رو داره و کار اصلی به عهده اش هست ولی بهم تکست زده با اینحال.. چند ساعت بعد زنگ زد من نتونستم حرف بزنم دیگه سر کلاس بودم...

دوباره غروب زنگ زدم گفته میلو دستم بنده الان... یادش رفت قطع کنه صداشون رو شنیدم که با مشتری حرف میزد و داشت پروژه شون روواسشون  انجام میداد... بعد از چند دقیقه باز زنگ زده گفته حرف بزن برام ببینم چه خبر... گفتم عه برو به کارت برس گفته نع چند دقیقه عذر خواستم اومدم بیرون...

فکر کردم با خودم که چندتا مرد رو نگه داشته گفته صبر کنین، بعد اومده بهم زنگ زده و خواسته مطمئن شه حالم خوبه... 

باز گریه ام گرفته از خوشحالی... میگم خب نگاه مرد به این گندگی که اینهمه سرش شلوغه و لیدر همه ی کاراست تا تو بهش زنگ میزنی همه چی رو استاپ میکنه واست... بهانه که میگیره یا اگه فکر میکنه داری باهاش بد تا میکنی گارد نگیر، سعی کن تمرین کنی بهش آرامش بدی وقتایی که اینجوری عجیب میشه.... 

دلم واسه چشمای زیتونیش تنگ شده...دلم واسه بازوهای تیره و قوی اش لک زده... دلم واسه وقتایی که توی حالت ایستاده به حالت تاتی تاتی پاهاش رو محکم میذاشت رو پام که جایی نرم و توی بغلش باشم و بوسم کنه تنگ شده! الان دیگه سه ماه شد آغوشش رو نداشتم و نشده... لعنت بازم به این فرهنگ گه... من آغوش مارس رو میخوام.. :((

من میدونم زندگی باهاش خیلی سخته، اون آدم نشون دادنه احساسش نیست برعکس من که آتیشی و تندم، میدونم خیلی سخته برام باهاش زندگی، ولی اینارو پذیرفتم، نمیدونم روزی برسه که بگم هنوزم راضی ام یا بگم خسته شدم... ولی من مارس رو با همه این اخلاقاش این مدت دوست داشتم... اون مردی نیست که بتونه از احساسش بگه، ولی همه کار میکنه تا نشون بده حامی منه و بهم توجه داره.. مدل زندگی باهاش یه جور آروم و منطقی طوریه.. از همون مدلا که باید لباس شب مشکی و تنگ بپوشم و ناخن هام قرمز باشه و موهام رو جمع کرده باشم بالا (بله گوجه ای :)) ) و دستم توی بازوهاش باشه و آروم قدم بزنیم حتی اگه حرفی نزنیم! مدل ما یه کاپل شیطون و پر صدا و دیوونه نیست! اگه صدایی هم باشه از شیطنت های هر از گاهیه منه ولی درکل کنارش باید آروم و موقر باشم! که گاهی آروم وایسم جلوش و گره ی کراواتش رو محکم کنم و منو عمیق ببوسه بدون هیچ کلمه ای!

................................................................................................

+از همتون بابت پست قبل بی نهااااااایت تشکر میکنم، واقعا ممنون که تایم گذاشتین و به طرق مختلف به دستم عکس رسوندین یا راهنماییم کردین! خیلی ایده گرفتم و دیدم که اووووه چقدر مدل های خوبی میتونم پیدا کنم! خب من که گفتم صفرم توی این زمینه! مرسی واقعا بچه ها :)