سری قبل که امتحانی یه دونه کت رو پوشید روی همون لباس تی شرت خودش بدون شلوار کتش  پوشیده بود.. برای همین بغضی نشده بودم! یعنی حس کت دومادی بهش نداده بود تا منم به ذوق بیام..

دیشب ولی وقتی تصمیم قطعی داشتیم برای خریدن کت شلوار و وقتی رفت اتاق پرو و با پیراهن سفید و کفش مخصوص اون کت و شلوار رو پوشید و اومد بیرون من همونجا روی نزدیک ترین مبل فروشگاه نشستم و از دور نگاش کردم و حس کردم یکی چنگ انداخت توی گلوم.. نمیدونستم از کجا میاد این بغض ولی یه حس شیرین و غمناکی داشتم! از دور ازش دو تا عکس انداختم .. یه خانوم فروشنده هم اونجا بود که هی نگامون میکرد بیشتر منو. فهمیده بود چشام پر اشک شده! 

بعد هرچی رو که میپوشید محال بود قربون صدقه ی شونه های پهنش نرم.. هی با پسرای دیگه که مشتری بودن و داشتن پرو میکردن قیاسش میکردم میدیدم نع هیچ کدومشون شونه های پهن و خوش فرم مارس رو ندارن! چهار تا فروشگاه کت و شلوار رفتیم که توی هر چهارتاش بدون استثنا آقاهای فروشنده به مارس میگفتن آقا شونه هات پهنه واسه همین پایین کت اونجوری وایمیسته.. و من میمردم توی دلم براش!

آخرسر چیزی که میخواستیم رو خریدیم.. من براش پیراهنش رو هم گرفتم و فک میکنم برازنده ترین مرد دنیا رو دارم! 

.............................................................................

دخترخالهه اومده اینجا و من با اینکه از لحظا روحی خیلی باهاش مچ نیستم ولی حضورش به عنوان کسی که هم سنم هست خوبه. اون روزی با مارس که رفتم بیرون اونم بردم.. شب که برگشتیم میگفت میلو وقتی راه میرید با هم همه نگاتون میکنن.. میگفت چرا انقد باهاش انگلیسی حرف میزنی من نمیفهمیدم چی میگید میخواستی من نفهمم؟؟ 

من شاک شدم! گفتم باور کن دست خودم نیس ما اصلا سنگ بنای رابطمون رو با این زبون چیدیم!! من همیشه آرزو داشتم مردی که عاشقش میشم یا هم رشته ای خودم باشه یا زبانش اونقدر خوب باشه که هرچی میگم سریع بفهمه و جواب بده و حالا از روز اول من با مارس همینطوری ام و بیشتر مکالماتمون انگلیسیه.. یادم میاد تا یه ماه اول تمااام تکستامون این بود و اصلا هیچ کلمه ی فارسی نداشتم موقع مسیج زدن.

بعد میگفت وقتی باهاش اینگیلیش میحرفیدی یا با ذوق یه چیز بلند اینگیلیش میگفتی بقیه نگاتون میکردن..

حالا یکی از پلن هام با مارس اینه که یه روز بریم یه رستوران و من وانمود کنم هندی هستم (خب طبیعتا قیافه ام به هیچ جای دیگه ای نمیخوره) و اون هم مترجم من هست و یه کاری کنیم که بقیه بیان دورمون جمع شن و بهم اطلاعات بدن راجع به ایران و بخوان عکس بگیرن از ما مثلا!!! :)))

..........................................................................................

کارا دیگه تموم شده.. بابا با اینکه اصلا باهام خوب نیس این روزا سر یه سری مسائل و به غیر از اون، واسه ایده هام هم اولش سفت و سخت نه میاره ولی خودش یواشکی میره اون کارو انجام میده و میاد بهم میگه.. خب من یه جور غمگینی خوشحال میشم با خودم میگم خب چرا اولش اونجوری میکنه بعد... 

بی نهایت زحمت کشیده این روزا و در" حد توان خودش" رفته چیزای بهتر رو فراهم کرده.(اینکه توی گیومه نوشتم در حد توان خودش برای اینه که میدونم صددرصد خیلی چیزای بهتر هم هست ولی توان ما این بوده) من بهش گفتم لازم نیس انقد حساسیت به خرج بده.. ولی خب بهم میگه که حرف نزن!! 

............................................................................

یه سری اعترافا هست که خیلی سنگین و تعجب آوره. این شبا که دیگه کارای تزیین تموم شدن و بیکارم میشینم فک میکنم و اصلا هم به چیزای خوبی فکر نمیکنم. من بی نهایت غمگینم و دلیلش هم شرم آوره و نمیتونم به کسی بگم یا بنویسمش... 

این هفته رو به مارس روز شنبه مثل همیشه که یه پلن میچیدیم این پلن رو گذاشتم که بیا هرروز یه دونه از نکات مثبت هم رو که این مدت شناختیم به هم بگیم.. دلیلش هم این بود که میخواستم یادم بیاد خوبی هاشو و اونم یادش بیاره خوبی هامو... 

ولی در تمام مدتی که دارم نکته ی مثبت روزش رو با تکست تایپ میکنم  غمگین و دو دلم! نمیتونم بگم چه حس مزخرف و گهی دارم.. گاهی اصلا حس میکنم غریبه ام باهاش، غریبه ست باهام.. که اصلا چی شد که تصمیم گرفتیم به اینجا برسیم؟؟ داریم درست میریم راه رو؟؟ 

که وقتی بیرونیم و مارس مثل همیشه از گرما متنفره و شرشر عرق میریزه و دقیقا مثل بابا عصبی میشه توی گرما، من این به چشمم میاد. در حالیکه دو تا تابستون دیگه رو هم  قبلا با هم گذروندیم و برام جدید نیس این اخلاقش... ولی چرا حالا نگرانم؟؟

از کارم، از شغلم، از پولی که درمیارم، از خونه ای که توش زندگی میکنم، از اینکه هنوز پایان نامه ام مونده، از همه ی کسایی که باهاشون در ارتباطم از خودم برای اولین بار توی زندگیم حالم بهم میخوره.. دلم میخواد بکنم برم کلا یه جایی که دست هیچکی بهم نرسه و مارس دلتنگ شه و دیگه نتونه من رو داشته باشه....

همین الان که اینارو داشتم می نوشتم بهم دو تا تکست طولانی زد پر از حرفای خوب.. میفهمه انگار اکی نیستم الان... من خجالت می کشم از گفتنه اینا ولی حسی هست که چند روزیه باهاش درگیرم. و میدونم که اکی میشم به زودی، اصلا مگه میشه یادم بره اون لحظه های نابم رو با مارس؟؟ که اصلا هیچکی مثل ما نبود و نیست و مثل ما رشد نکرد توی لحظه های خوبش... ولی درگیرم با حسم...اون خارجی هایی که درست موقع عروسیشون یه نامه میذارن روی تخت و از پنجره میپرن میرن رو من الان درک میکنم!! گرچه خیلی فانتزیه ولی تازه الان میتونم درک کنم چی ممکنه توی سر آدما بگذره این لحظه ها...حتی اگه تماااام ثانیه هایی که باهاش بودی با تمام وجودت بهش ایمان کامل که چه عرض کنم، به مرحله ی پرستش رسیده باشی بازم این لحظه ها خیلی عجیب میشن انگار...