پریروزا بود یه مطلبی رو توی یه وبلاگی خوندم که خیلی منو به فکر واداشت و هنوزم بهش فکر میکنم... لپ کلامش این بود که ما عادت کردیم وقتی از چیزی بخوایم بکنیم همیشه با یه خاطره ی تلخ و نفرت این کار رو میکنیم.. یعنی نمی تونیم و بهمون یاد داده نشده که توی اوج دل بستگی و موقعی که میفهمیم حالا وقته رها کردنه بگیم اکی، تا اینجاش خوب بودیم حالا دیگه نمیشه بیا تا گند نزدیم بای کنیم... حالا نه فقط راجع به آدما بلکه راجع به همه چی... با بقیه و شما کاری ندارم ولی واقعا دلم خواست من این رو یاد بگیرم... من خودم تا آسیب نبینم تلخ نمیشم، هیچ دیدگاهی،هیچ حرفی، هیچ نوع زندگی ای، هیچ چیز عجیب و دردناکی مادامیکه مستقیم روی زندگی من تاثیر نذاره  ری اکشن تند من رو بر نمی انگیزه... و هرجا که فک کنم فلان چیز/فلان آدم تایپ من نیست رها میکنمش، حتی اگه باهاش حسابی حال کرده باشم/حتی اگه باهاش هزارتا خاطره داشته باشم... رها میکنمش ولی به تلخی و با بی احترامی نه. با پاره کردن و دور انداختن از روی لج و لجبازی نه...رها کردنه خیلی راحت، تمرینِ زیاد میخواد. دلم میخواد بیشتر و بیشتر یادش بگیرم که هیچ وقت بدون اینکه رنجشی پیش بیاد و نفرتی توی دلم کاشته بشه رها کنم بدون اینکه حرف زشتی، مخالفت و انتقاد کوبنده ای به زبونم بیاد...

همونطور که فکر میکردم با درست شدنه لپ تاپ و عوض کردنه ویندوزش برنامه هام پاک شدن و اون فید ریدری که آدرساتون توش بود هم پرید... و من این بار برای وارد کردنه آدرس ها دقت بیشتری به خرج دادم... بچه های قدیمی که خوراک من بودن آدرسشون سریعا وارد شد ولی خب یه سریا رو هم آدرساتون رو حفظ نیستم خصوصا کسایی که تازگیا آشنا شدیم.میشه لطف کنین برام آدرساتون رو بذارید؟