قلبم به درد میاد از این حادثه ی اخیری که برای حاجی ها رخ داد.. تا حالا هیچ فاجعه ی انسانی ای اینطوری من رو منقلب نکرده بود...با اینکه اصلا آدم مذهبی ای نیستم و هیچ ایده ی راجع به ح///ج و اینا ندارم ولی با اینحال دلم سوخت واقعا...فکر کن با هزار امید و آرزو مامان باباتو میفرستی برن سفری که یه عمر آرزوش رو داشتن بعد یهو برات جسم بی جونشون رو میارن... یکی دو نفری این اطراف فوت شدن و عکسشون رو بزرگ زدن... این چند روز همش قلبم مچاله شده... بعد اون وقت توی واحد روبه رویی پلاکارتای خوش آمدین و اینا زدن چون حاجیشون سالم برگشته... میگم یعنی این دو تا خانواده ای که یکیشون سالم برگشته یکیشون فوت شده چه حسی دارن از دیدن هم؟؟؟ با خودشون چی فکر میکنن؟؟ اون یکی حسرت میخوره و اون یکی توی دلش خدارو شاکره؟؟ یا بچه های متوفی چه حسی دارن؟؟ اینقدر به این چیزا فکر میکنم که مغزم درد میگیره... من عادت ندارم به موضوعات غمناک فکر کنم.. بعد ولی این چیزیه که این روزا هی ذهنمو به خودش مشغول میکنه.... یعنی قشنگ انگار یکی قلبمو میگیره توی مشتش چند ثانیه فشار میده و  ول میکنه....

.....................................................................

دیشب وقتی قرار شد خانواده برن مهمانی، من هم فکر کردم که بهترین فرصت برای تموم کردنه یه فصله... وقتی رفتن، یکی دو ساعتی توی سکوت مطلق خوابیدم و بعدش با انرژی رفتم بیرون... یکی دوتایی خوراکی های مورد علاقمو خریدم و اومدم توی اتاقم..

سردم بود.. مارس بهم تکست زد میلو هوا سرده توی خونه لباس گرم بپوش... از اینکه حواسش بهم بود دلم گرم شد.. وسایلم رو کف اتاق پهن کردم و خوراکیهامو دورم چیدم.. میخواستم بعد از تموم کردنه کارم اونا رو بخورم ولی دیدم تایمم کمه برای همین در حین انجام دادنش میخوردم... و درست توی آخرین لحظه های ساعت یازده بالاخره یه فصل رو تموم کردم!
یه ویس توی تلگرام برای مارس فرستادم با صدای ذوقی و کش دار که بالاخره فصل سه رو تموم کردمممممم....و بعدش؟؟ همین! ذوقم توی همون ویس بود فقط و تموم شد... یعنی انگاری میگم خب که چی، خسته نباشی بعد از هشت ماه تازه داری شروعش میکنی و این فصل باید حداقل توی تیرماه تموم میشد نه الان...

با اینحال انگاری یه بار سنگین از روی دوشم برداشته شد... باقی فصل ها رو تا حدودی نوشته بودم قبلا و خب خیلی استرس ندارم بابتش کما اینکه میتونم تا آخرین لحظه ی دفاع هم بهشون مطلب اضافه کنم و یا حتی میشه بعد از دفاع هم ویرایششون کرد.. منتها فصل سه رو نه،هرچی که همون اول نوشتی ، همون اونه فقط...

...........................................................................................

امروز بعد از مدت هااااااااااا توی یکی از کلاس های بزرگسال دخترونم بخاطر یه سوتی بامزه ای که یکی از دخترا داد به قدری خندیدم که نای وایسادن دیگه نداشتم! من معمولا به سوتی ها نمی خندم خصوصا که اگه یه چیز خجالت آور باشه، یعنی از درون شاید منفجر شم از خنده ولی بروز نمیدم.. امروز ولی اونقدر سوتیش به نظرم باحال و بامزه بود که نتونستم خودمو کنترل کنم به معنای واقعی قهقهه میزدم و نمیتونستم اصلا کنترلش کنم... بعد خود دختره هم از خنده ی من هی خنده اش میگرفت تا جایی که آخرسر اشک از چشاش ریخت بیرون... خب الان که دارم برای خودم مرورش میکنم میبینم اونقدرا هم فان نبود که، ولی توی اون شرایط  و با اون لحنی که اون گفت.. وای خدایا، بی حال افتادم روی صندلیم گفتم نمیتونم تدریس کنم :))

............................................................................................

روزی نیس که به این موضوع فکر نکنم که کاش بیریت همینجا توی شهر من بود.. حیف نیس توی این روزا با هم نریم بیرون؟ با هم نریم کباب بزنیم توی سرمای ملس؟ آخ کباب... یعنی هیچی به اندازه ی این غذا خوشیه منو تکمیل نمیکنه... بهترین غذایی که توی شادی هام میتونم داشته باشمش اول کبابه که روش پر از سماق باشه با چندتا پر لیمو... بعدا پیتزا، که یه عالمه فلفل تند و آویشن داشته باشه...داشتم میگفتم! لحظه ای نیس که فکر نکنم چقدر طفلکی و بی دوستم من اینجا!