پست قبل به قوت خودش باقیه.. منظورم از کسایی که نمیشناسم اونایی بود که تا حالا یه بارم اینجا حرف نزدن باهام یا من هیچی ازشون نمیدونم. بعد یه چیزی هم اینکه آی دی هایی که هیچ پستی خودشون ندارن یا کاملا مشخصه تازه تاسیس شده ن رو اکسپت نمیکنم. نمیخوام باز بساط وبلاگم هم اونجا پیاده شه... 

مثل روز اولی که وبلاگ میلو رو زده بودم و برای بار اول و وبلاگی شده بودم، الانم همونطوری گیج شدم :)) یعنی سختمه هی از این آی دی به اون آی دی... من الان دو سال شد اینستامو دارم که هیچ وقت لاگ اوت نکرده بودمش.. بعد الان سختمه هزاربار روزی این ور اون ور شم :)) منتها فک کنم وقتی روی روال بیفتم ارزشش رو داشته باشه... اینستا هم مثل اف بی شد برام، برام مهم شد که آدمای واقعیم یه جا باشن، دوستای وبلاگیم یه جای دیگه.

...............................................................

بالاخره بعد از سه ماه عکسامون آماده شد دیروز و شاگردم توی تایم رست برام اوردشون. تصمیم راسخ داشتم که هیچ کدوم از همکارام نبینن عکسامون رو، همون بعد شخصیت محتاط پرستانه ام باعثش شد... ولی درست موقعی که داشتم شاسی عکس دونفرهمون رو با اشتیاق از توی کیسه درمیوردم و نگاه میکردم و یه گوشه ی دنج وایساده بودم، یه بارَکی دیدم صدای جیغ چند نفر اومد که عهههه عکسسسسسسس!!! برگشتم دیدم اوه همشون دارن میان سمتم!

خب چاره ای نداشتم! عکسام دست به دست چرخید بین بیست تا از همکارا و بعد یهو هی این صدا میومد که عهههههه مارس؟؟؟ این که شاگرد من بود... عهههه این پسره.. عهههه اون شاگرد زرنگه ی کلاسم..

یکی از همکارا که دوستش هم دارم گفت ایشون شاگرد منم بوده بسیار پسر متشخص و  مودبیه،  همیشه برام شخصیتش جالب بود...

من؟ خب معلومه که ذوق مرگ شده بودم اون لحظه :) فکر کن بیست نفر همزمان ازش تعریف میکردن...

از لباسم خیلیا خوششون اومده بود و میگفتن که انتخاب خوبی بودش...

لباسم؟ راستش دوستش داشتم خیلی زیاد، ولی خیلی اذیت بود! یعنی اصلا نشد که باهاش راحت برقصم، مدام میپیچید به دور پام و من هی باید یه گوشه اش رو نگه میداشتم با دستم!

بین چیزایی که وجودداشت ناخن مصنوعی و رنگ رژ لبم رو دوست نداشتم... گرچه میخواستم همونقدر قرمز و پررنگ باشه ولی قرمزش اون چیزی که میخواستم نبود، میتونست ملیح تر هم باشه ولی خب نمیدونم چرا اون روز افتاده بودم رو مود "بی خیال گیر نده"!

هی چشم چشم میکنم ببینم عکسای روی شاسی رو کجای اتاقم بزنم...

اتاقم؟؟ آخ اتاقم... فکر این که سال دیگه شاید این موقع اینجا اتاقم نباشه خیلی بغضیم میکنه...

........................................................................................................

گفت زنعمو بیا ای عکس رو ببین... نگاه کردم خشکم زد! یعنی با ذوق و هیجان دلم میخواست بلند جیغ بزنم! عکس بچگیای خودش بود منتها توی بغل مارس! مارس ده سال پیش... مارس ده سال پیش؟؟؟ یه پسر خیلی جوون با قیافه ی فوق العاده تخس، موهای خیلی مشکی، صورتش همونطوری استخونی ولی بدون اون خط عمیق کنار لبش... دقیقا دقیقا شبیه پسرای اسپانیایی قدیمی که توی بعضی از ویدیوهای قدیمی جنیفر میان می رقصن.. همون استایل که هنوز ورزیده نشده ولی استخونای محکم داره... 

داشتم می مردم از عشق زیاد... بعد محکم زدم به بازوش گفتم کوفت هرکی بشه که اون موقع باهاش بودی... بعد بغضم گرفت!! من دلم میخواست مارس رو از همون ابتدای تولدم تا الان میداشتم...گرچه الان میمیرم برای تارهای سفید موهاش... برای خطهای نیمچه عمیق روی صورتش که نشون میده داره به مرز چهل سالگی می رسه... برای دستای قوی و رگ های برجسته اش...ولی فکر میکنم کاش از همون روزایی که اونقدر قیافه اش جوون و فِرِش بود هم مال من میشد...

شمایی که سنتون کمه و عشقتون نیز هم، از این روزاتون، که هنوز خطی روی صورت مردتون نیفتاده یه عالمه عکس بگیرید... هرچقدرم بعدا برای قیافه ی جا افتاده ی سالهای بعدش بمیرید، باز هم این روزا یه چیز دیگه ان :)