گفت این برنجش خوبه ولی رنگش سیاهه مثل همیشه سفید نیس...

برنجو نگاه کردم سفید بود... 

باز حرفشو تکرار کرد..

شونه بالا انداختم و سکوت کردم...

شاید اگه وقت دیگه بود، یکم قبل تر بود، میگفتم وا این کجاش سیاهه، مثل همیشه س که.. و اون میگفت نه سیاهه.. و من میگفتم نه سفیده... و همینطوری ادامه میدادیم تا بحثمون شه...

بعد ولی حرف مارس اومد توی ذهنم.. که گفت میلو هرجا دیدی با یکی مخالفی لازم نیس حرفی بزنی.. خصوصا که مخالفتت هیچ تاثیری توی روند ماجرا نداره و فقط بحث بیهودس، با بیخیالی بگذر...اینجوری هم اعصابت راحت تره هم میبینی که اونقدرا هم ارزش بحث کردن ندارن بعضی حرفا...

و من این روزا تمرین میکنم به سکوت کردن در برابر چیزایی که باهاشون مخالفم.. نه که فاز "به جهنم" برداشته باشم...نه! فازم اینه که اعصابم مهم تره و اینکه اصلا ارزشش رو نداره حالا هر وقت با یه چیز مخالف بودم اظهار نظر کنم.

.....................................................................

اون روزا که خوابگاهی بودم با بیریت.. وقتی شبا میودیم از بیرون و من مینشستم پای لپ تاپ تا اتفاقات روز رو بگم، بهش میگفتم الان دارم راجع به تو می نویسما نمیخوای بخونی؟؟ 

اونم همیشه با اکراه میگفت ولم کن بابا! و بعدش یه کلمه ی فحش دار هم تهش اضافه میکرد که یعنی توصیف میکرد دنیای مجازی رو با اون کلمه :)) و اصلا هم براش مهم نبود که داره به چیزی که من بهش علاقه مندم فحش میده!! و همیشه معتقد بود دنیای مجازی یه جورایی waste of time َ و میگفت هیچ وقت نمیتونم بفهمم از خوندن و نوشتن خاطرات و حرفایی که میشه حضوری زد چجوری لذت میبری...

حتی وقتی بهش میگفتم همین الان دارم راجع بهت می نویسم هم تحریک نمیشد که بیاد یه نیم نگاه به مانیتور بندازه! 

من و بیریتنی علیرغم شباهت های خیلی زیادمون، تفاوت های فاحش هم داشتیم... ولی خب خیلی خوب تونسته بودیم کنار هم یه دوست کامل رو بسازیم و همیشه تحت هر شرایطی هم رو ساپورت میکردیم...

بعدها مارس بهم گفت همون روز اول که بیریتنی رو دید و رفته بودیم با دوست مارس مهمونی، و من اونجایی که دوست مارس میخواس به بیریت نزدیک شه یهو مستی خودم رو یادم رفته بود جیغ زده بودم اوووه به دوست من دست نزن و بعد رفته بودم بیریت رو اورده بودم کنار خودم... با خودش گفته بود که چقدر دوستی من و بیریت تکمیله و چقدر من میتونم مورد اعتماد باشم..

من برای دوستام همیشه همینطوری بودم. اصلا نمیتونم بفهمم که چطوری آدما میتونن به دوستاشون نارو بزنن! حتی به دوستای مجازیشون...

......................................................................................................

خیلی وقتا دلم برای اون روزا که ادبی می نوشتم و جر به جز قرارامون رو با شرح کامل حتی تیپم و چیزایی که برای خوردن آماده میکردم تنگ میشه! 

که حتی می نوشتم چه رنگ لاکی زدم و با چه کیفی ست کردم لاکم رو!!

و حتی می نوشتم که وقتی می رسه بهم تکست میزنه من رسیدم. 

اون روزا چقدر با این حرکتش حال میکردم که زنگ نمیزنه بگه زود باش بیا! با یه تکست رسیدنش رو اعلام میکرد و میذاشت که هروقت حاضر شدم خودم در کمال آرامش برم پیشش...

دلم واسه اون نوشته ها و اون حوصله تنگ شده!!

.........................................................................................

امروز خواب بودم.. تمام شب رو بد خوابیده بودم... صبح که بیدار شده بود دیده بود نیمه شب بهش تکست زدم... بدون اینکه اطلاع بده اومده بود خونمون..

یه بارَکی دیدم مامان دست پاچه و با ذوق (مامان هربار که مارس میاد انگار که بعد از ده سال دیده باشتش ذوق زده میشه) در اتاقمو باز کرد گفت بیدار شو مارس اینجاس!

من گیج بودم و حالم هم خوب نبود...

اومد توی اتاقم، پتو رو آروم زد کنار و دیدم دستش یه گل رز صورتیه! چشمام گرد شد... آخه مارس اصلا اهل گل دادن نیس...خوشش نمیاد! این دومین گلی بود که توی تمام این مدت داده بود!

هیجان زده شده بودم! بعد چندتایی برچسب تاتو هم برام خریده بود که با گل گذاشت روی پام!

تموم حس بد توی خوابم پودر شد رفت هوا! عینهو یه عفونت که خشک میشه و میفته!

داشتم فکر میکردم من بچگونه مارس رو دوست دارم؟ نه.. اتفاقا دوست داشتنم خیلی پیچیدس...من بعد از همه ی اون بدبختی ها توی رابطه ی قبلیم و بزرگ شدن توی محیطی که توش مردسالاری به طرز وحشتناکی حاکمه دوست داشتن مارس برام معجزه بوده و فقط خودم قدرش رو میدونم...و آره من مارس رو خدای خودم میدونم و میتونم از بدی ها و نقص های ریزش چشم پوشی کنم چون فهمیدم عذاب واقعی در حق یه زن یعنی چی...

وقتی گل رو ازش گرفتم بهم گفت میلو مرسی که با من صبوری! کنار اومدن با من کار هرکسی نبود.. کار سختی بود...من قدرتو میدونم...

دلم میخواست بمیرم وقتی اینا رو گفت... من میدونم که برای گفتنه همین دوتا جمله لابد چقدر با خودش کلنجار رفته...میدونم که چقدر براش سخته از احساس واقعیش پرده برداره...

..............................................................................

امشب کمکش کردم رگال لباساشو مرتب کنه... دونه دونه لباساشو نگاه میکرد تا ببینه کدوم تمیزه و کدوم نه... بعد تقریبا 7 تا از لباساشو من براش خریده بودم... میگفت که اینا رو دوست داره و چقدر لباسای خوبی براش گرفتم...

مارس به قشنگیه لباساش اهمیت نمیده.. اون فقط دوست داره که لباس خنک و آزاد بپوشه. برای همین چیزایی که براش میخرم معمولا فاکتور قشنگیشون متوسط رو به پایینه! ولی درجه ی حال کردن باهاش برای مارس رو هزاره! 

میدونی؟؟ وقتی دلت بلرزه ممکنه معیارایی که داشتی همه بره زیر سوال! من یکی از معیارام خوش پوش و شیک پوش بودنه مرد مورد علاقه ام بود... چیزی که مارس معمولا زیاد بهش توجه نمیکنه...

وقتی فکر میکنم که چی شد که دلم براش ریخت، نگاه زیتونی و تند و تیزش و بازوهای تیره ی مردونه اش رو یادم میاد..و اینا رو من هنوز عاشقم... هربار که توی رابطمون استپ میکنم با یادآوری این دوتا از نو عاشقش میشم...

گفته بودم مارس خیلی خیلی کم نگاهم میکنه؟؟ بعد هربار که به مدت چند صدم ثانیه توی چشام نگاه میکنه من میخوام بمیرم از نگاش! من جذبه ی واقعی رو توی چشمای زیتونی مارس دیدم و فکر میکنم اتفاقی بود که دیگه هرگز توی زنگیم تکرار نمیشه.. و سالهااااا بعد، وقتی دیگه خیلی پیر شدم میتونم ادعا کنم مارس تنها مردی بود که با جذبه ی نگاهش منو رام کرد!

............................................................................

دیشب بهش گفتم من میخوام دوست پیدا کنم مارس.. من نیازم به دوست پیدا کردن و بودن توی یه اکیپ داره دیوونم میکنه و فکر میکنم واقعا عطش پیدا کردم برای دوست پیدا کردن!!

به نظرتون چطور میشه یه اکیپ باحال و پایه پیدا کرد که بچه های بافرهنگی باشن درعین حال تفریحاتشون هم مثل من و مارس باشه که مثلا قیلونی و ولو نباشن ولی دیرینک و غذاهای تند و رقصای خوب دونفره رو دوست داشته باشن؟؟ زوج هاشون به هم وفادار باشن و شرط ادب رو فراموش نکنن؟؟! کار خوب و موجه داشته باشن ولی در عین حال به تفریح و سفر هم اهمیت بدن؟؟ من دلم همچین اکیپی میخواد! ما خیلی تنهاییم!!البته  مارس اصلا احساس نیاز به داشتنه دوست نداره و میگه همین که توی محیط شرکتش با چند نفری موقع غذا حرف میزنه کافیه...همکاراش هم همه خیلی سن بالان و طبیعتا خانوماشون هم خیلی ازم بزرگترن نمیشه روی دوستی با اونا حساب باز کرد! any idea؟؟؟؟