یه جمله ای داره میذاره یه جایی، میگم چرا می نویسی "من"؟ چرا نمی نویسی من و همسرم؟ میگه عزیزم جملهِ یه طنز سیاسی خیلی ظریف و پنهونی توش داره که میخوام مسئولیتش با خودم باشه فقط!

اولش توی دلم "واو" میشم که چقدر حواسش جمعِ و فکر کجاهارو میکنه...

بعد ولی ته دلم یه چیزی مچاله شد..

اینایی که توی دوران جنگ معشوقه بودن چیکارمیکردن؟؟

یه زمانی یکی از فکرام این بود که ای کاش آلمانی بودم و معشوقه ی یه سیسات مدار آلمانی میشدم توی جنگ جهانی... من رو با خودش همه جا میبرد! مرد خشن و عبوسی بود و حتی برای حرف زدن با من هم می ترسید و مواظب بود که مبادا من جاسوس باشم! سیگار برگ می کشید، بارونی بلند و کلاه مشکی میپوشید... جلسات خصوصی توی خونه مون برگزار میکردیم و ته همه ی اینا گه گاهی برای من هم شعر می سرود ولی با چاشنی سیاسیت! قیافه ام؟؟ یه چیز تو مایه های ماریلین مونرو یا کریستینا اگیلرا بود! با همون موهای پیچ و تاب دار بلوند و کوتاه و رژ لب قرمز و چشمای اغواگر و بی تفاوت!

زندگی سخت و پر فراز و نشیبی میشد ولی خب من همیشه عاشق چیزای پنهونی و رمزآلودم!