امروز که داشتم کیوی های بریده شده رو روی شوفاژ میچیدم و به خوشگلی وسط کیوی نگاه میکردم یاد یه چیزی افتادم:

پارسال بود که وقتی داشتم سیب ها رو از وسط نصف میکردم تا بذارم خشک شن یهو دقت کردم دیدم وسط سیب ها یه چیزی شبیه ستاره هست! خب این چیزی بود که خیلیا شاید زودتر از من کشفش کرده بودن ولی برای منی که هیچ وقت سیب رو از اون زاویه ندیده بودم جالب بود.. بعد همون موقع هم سریع عکسشو گذاشتم ایسنتا و گفتم که چقدر خوشگله و چه خالق توانا و باهوشی... یادمه همون موقع هم جوونو بهم دایرکت زد گفت میلویی که من میشناختم کمتر خدا رو شکر میکرد و فک کنم عشق به مارس باعث تغییر یه سری چیزا توی میلو شده... حالا اینکه چه جوابی بهش دادم مهم نیس و اینکه من چرا به یه سری چیزا کمتر اعتقاد دارم هم اصلا مهم نیس، ولی مهم اینه که امسال دقیقا تاریخ تکرار شد و من اینبار زیبایی و توانایی خالق رو توی کیوی دیدم! و بعدش خوشم اومد که از هیچی سرسری نمیگذرم و شاید دلیل اینهمه مقاومت هم همین باشه که همیشه از توی دل بدترین اتفاقا میتونم یه چیز فان و خوشگل بکشم بیرون و باهاش حال کنم...

بعد یه چیزی، برای خشک کردن پرتقال، من خودم از طعم تلخش خوشم نمیاد زیاد، قبل از خشک کردن توی شربت شکر بخوابونیدش...

...............................................................................................

از آدمایی که توی جواب سوالایی که بله هست از کلماتی مثل : بله حتما، بله البته، آره آره چرا که نه... استفاده میکنن خوشم میاد! فک میکنم بله گفتنشون قابل اطمینان تره، محکم تر و دلگرم کننده تره..

مارس توی جوابای سوالای بله دارش به من همیشه کشداااار میگه بلههههه البته که میشه چرا که نه!

یعنی تموم اون چیزایی که دوست دارم رو توی جمله اش میگه :)

............................................................................................

دلیل اینکه اینهمه هی اینجا تکرار میکنم که تایم نت اومدنمو کم کردم، یا فید ریدر رو پاک کردم تا دسترسی به خیلی از وبلاگا دیگه نداشته باشم چز سه چهار نفر از قدیمی ترینا فقط یه چیزه، اونم این که هی به خودم یادآوری کنم تصمیمی که گرفتم رو پاش بمونم، که یادم نره زندگیم رو خیلی داشتم خلاصه میکردم توی نت، چه وبلاگ چه هرجای دیگه...و دارم حتی کم کم اینستا عکس گذاشتن رو هم کم میکنم، چون همش یاد اون طنزه میفتم که اون آقاهه با یه قیافه ی ف//اک بی خیال طور میگه: what if I told u, u don need to post everything u do or eat...

بعد یه چیزی، خیلی چیزا ممکنه همزمان رخ بده بین همه ی آدما، چون یه اتفاق مشترک در حال وقوعه، اینطوری میشه که همه ی نوشته ها/عکسا/ خواسته ها و برنامه ها حول حوش همون یه چیز میچرخه بعد کلللللی چیزای مشابه آدم میبینه که گاهی با خودم میگم لازم بود منم حتما بگم دارم این کارو میکنم؟ لازمه هرکی الان هرجا میره راجع به همون موضوع هی بخونه و هی عکس ببینه؟؟ نمونه اش مثلا همین کریسمس که الان درحال وقوعه، یا همون بافتن شالگردن که به تناسب فصل میلیون ها آدم دست به میل و کاموا شدن...هرجایی میرم و هر عکسی میبینم درباره ی یه موضوعه که به صورت مشترک داره رخ میده، نمیدونم دقیقا نظرم چیه، از یه طرف خوشم میاد از یه طرف قیافه ی همون آقاهه ی طنزی میاد توی ذهنم که لازمه گزارش همه چی ثبت بشه؟

...................................................................................

هوس بستنی زمستونی کرده بودم.. مارس عزیزم گفت صبر کن برم از این مغازهه بخرم. رفت این مغازهه و نداشت. بعد گفت وایسا برم اون مغازهه.. گفتم نه لازم نیس.. آخه برف میومد و سرد بود.. گفت نه میام الان.. عذاب وجدان داشتم، من از اون دخترایی نیستم که بگم یه چیزی میخوام باید همون موقع به دستم برسه، بدم میاد اصلا و حس چیپی بهم دست میده. بعد ولی اون مغازهه هم نداشت، گفتم مارس تورو خدا بی خیال شو ولش بعدا میخریم.. ولی اون میخواست بهم ثابت کنه که میتونه خواسته های من رو برآورده کنه!

آخرسر برام از یه شرینی فروشی که یه چیزی شبیه بستنی زمستونی داشت منتها توش خامه ی شیرینی بود دوتا خرید و اورد...

اصلا مزه ی بستنی زمستونی نمیداد ولی اونقدر برام ارزشمند و خوشمزه بود که با ولع تمام خوردمش و ازش تشکر کردم..بهش افتخار کردم! حتما برای شما هم هزاربار از این دست اتفاقا افتاده.. ساده از کنارش نگذرید... مردی که دوستتون نداشته باشه حاضر نیس تا سر کوچه هم بره براتون چه برسه به این مغازه اون مغازه!