هیشکیو به اندازه ی آزیتا تو شناختن طعم ها و غذاها قبول ندارم. چرا؟ چون اون بلده از دل بد مزه ترین غذاها یه طعم فوق العاده بکشه بیرون, من دستپختشو نخوردم ولی لذت میبرم که چطوری همیشه از غذاهای سالم و گیاهی و بدمزه یه خوراکی فوق العاده میسازه! اینکه مثلا بستنی خوشمزس خب خوشمزس دیگه, یا وانیل بوی شادی میده خب اینو دیگه کیه که ندونه؟ من همیشه برام کسایی جالبن که میتونن به چیزایی توجه کنن که بقیه بهشون حواسشون نیس, فک میکنم این یه هنره ：)

...........................................

توی کلاس پسرا دیروز حرف از محصولات بهداشتی مردا و خانوما شده بود, و کلا دیزاین محصولاتشون, که چرا محصولات مردا بیشتر رنگای تیره ست ولی مال خانوما رنگای روشن و ظریف... خب مشخصه که موضوع ساده اییه ولی توی حوزه ی خودش جالبه...

به این نتیجه رسیدیم که رنگای تیره به مردا ابهت و جدیت میده, و بخاطر همینه که اونا اغلب محصولاتی با رنگ مشکی یا سورمه ای تیره رو میپسندن!

مارس ولی معتقده رنگا یه چیز قرار دادی هستن! اون میگه مثلا چون توی فرهنگ ما مشکی رنگ عزاست برای همین وقتی کسی مشکی میپوشه ممکنه بقیه بهش بگن چرا گرفته ست قیافت؟ و توی کشور دیگه ای رنگ عزا مثلا زرده و خب اون رنگ رو اگه کسی بپوشه بقیه میگن بهش که چی شده!؟ 

مارس از قواعد و قرارداد متنفره, فک میکنه که قوانین حتی اگه از طرف کل دنیا پذیرفته شده باشه بازم باعث محدودیت فکری میشه... و شاید یه دلیل اینکه من آدم مارک بازی نیستم همین باشه, چون بدم میاد توی چارچوب مارک و قوانین مورد تحسین قرار بگیرم و چون فلان مارک رو پوشیدم که خیلی "واو" هست پس من یه آدم های کلس محسوب میشم, کلا با چیزی که با پول,مارک,چارچوبای فکری کسایی که اسم خودشون رو فشن لیدر گذاشتن برام شخصیت و ابهت بیاره مشکل دارم و فک میکنم های کلس بودن یه چیز ذاتیه که با لباس و محصولات برند و ماشین خوب و فلان میسر نمیشه. بعد اینجاش که میرسیم شاید بقیه بگن گربه دستش به گوشت نمیرسه میگه پیف پیف!!! ولی خب من خودم توی خونه ی مرفهی بزرگ شدم,حالا اینکه از نوزده سالگی دستم توی جیب خودم بوده و خیلی سختی به خودم دادم کلا بحثش سواست ولی میخوام بگم برام راحت بود که بتونم چیزای خفن داشته باشم. فک میکنم دوست دارم خوش سلیقگیم (اگه البته خوش سلیقه محسوب شم) مثلا با کنار هم گذاشتن ساده ترین چیزا معلوم شه, شاید واسه همینه که یکی از آرزوهام توی دفتر dreams come true اینه که یه بار یه دامن گل گلی و خنک بپوشم با یه بلوز ساده ی سفید که دور آستینش نوار زرد داره و یه کلاه حصیری, و مارس منو ببره از این بازارای شلوغ پایین شهر کشورای خارجی و بذاره کلی لباس بخرم و اونجا از بنجل ترین چیزا یه تیپ باحال و راحت بسازم!

کلا با اینکه زندگیمو سخت کنم و بذارمش توی چارچوب فکری بقیه ی آدما مشکل دارم, گرچه کیه که بدش بیاد از لباسا و محصولات فوق العاده زیبا و شیک؟ یه جورایی تناقض فکریه ولی ترازوم بیشتر همین سمت که گفتم سنگینی میکنه!