یه وقتایی هم خسته ست. بی حوصله و کلافه ست. لباساش رو با کلافگی از تنش درمیاره و پرت میکنه یه کنار میره زیر پتو و از اون زیر میگه لطفا چراغو خاموش کن. صبحش هم با کلافگی بیدار میشه و نمیذاره بدرقه اش کنم یا بهش صبحانه بدم، سریع از خونه میزنه بیرون...

خودمو میذارم جاش، از پنج صبح هرروز بیدار شدن و رفتن به شرکت، پشت میز نشستن و آنالیز کردنه دستگاهها، بعدش رفتن به فروشگاه و تا ساعت ده شب اونجا سر و کله زدن... هرروز و هرروز این برنامه تکرار میشه، گاهی این وسط ماشین خراب میشه، یا آبگرمکن خونه شون ایراد پیدا میکنه، پدرش مریض میشه و باید براش دارو تهیه کنه، بابای من مهمونی میگیره و میخواد که اونم حتما باشه...بهش حق میدم... 

روزایی که خودم از صبح تا شب کلاس دارم، با اینکه وسطش دو ساعتی رست تایم دارم ولی اون دو روز واسم مثل جهنم میگذره، آخرشب حوصله خودمم ندارم، منی که اونقدر توی تمیز نگه داشتم اتاقم حساسم، توی اون دو روز وقتی از راه میرسم لباسمو میذارم روی مبل اتاقم، و بدون اینکه موهامو شونه کنم لباسای گرمم رو میپوشم مسواک میزنم و کلاسای خصوصی رو میندازم واسه دو روز بعدش و میخوابم. فرداشم ساعت دوازده بیدار میشم! 

بهش حق میدم و نمیخوام که همیشه همه چیز پرفکت باشه. توی دوسال و نیم رابطه ی دوستی هیچ وقت اینارو ندیده بودم ازش. راستش اولین بار خیلی بهم برخورد. گفتم مگه تقصیر منه؟ یا اگه خسته ای خب برو خونتون چرا میای اینجا که حس منفیت به منم منتقل شه؟؟

بعد دیدم که عه این حرفا اصلا مال من نیست، من کسی نبودم که خودخواه باشم، درسته که همیشه همه چیز رو عالی و بی غصه خواستم ولی آدمی نبودم که بخوام مارس رو بذارم توی منگنه و اذیتش کنم...

حالا اینجور وقتا چراغ رو خاموش میکنم. حرفی نمیزنم. دراز میکشم کنارش و موهاشو نوازش میکنم و میگم مرسی که اینقدر کار میکنی واسه هردومون. اونم هیچی نمیگه، توی تاریکی میبینم که ابروهاش گره خورده، فقط منو میکشه توی بغل خودش و به ثانیه نمیکشه که خوابش میبره...

ازش ولی قول گرفتم آخر هفته ها کار تعطیل باشه، هرجفتمون توی خونه باشیم و هیچ کاری نکنیم جز با هم بودن.. و عصر جمعه میتونیم به کارای شخصیمون برسیم و زودتر بخوابیم...

از فکر اینکه آخر هفته ها توی تقویم هستن خیلی خوش خوشانم میشه! کل هفته رو کار کنی و بعدش دو روز استراحت مطلق..یه حس خوبی داره... گاهی فکر میکنم بعد از اینکه رفتیم خونمون من دیگه کار نکنم تا یه چند سال. استراحت کنم و به کارای مورد علاقم برسم. باشگاه رفتن رو به جای یه روز درمیون هرروز کنم. استخر برم، کلاس نقاشی و خیاطی برم، توی فروشگاه های لباس چرخ بزنم..تصورشم حالمو خوب میکنه ولی میدونم نمیتونم. من همه ی دلخوشیم کارت عابر بانکمه که هر یه ماه و نیم توش پر میشه و در عرض دو هفته خالی! همه ی دلخوشیم اینه که طول ترم هی حساب کنم ببینم چندتا کلاس دارم؟ چقدر پول کلاسای خصوصیم میشه؟ کلاسایی که به جای مدرسای دیگه رفتم چقدر برام درمیاد؟ ترجمه هایی که گرفتم چقدر میشه؟ و بعد توی تقویم توی جیبیم لیست تهیه کنم.. قرون به قرون برنامه ریزی کنم. خرجا رو از مهم به کم اهمیت لیست کنم و ببینم تهش چقدر واسه دلخوشیم میمونه.. آخر لیستم همیشه یه گزینه دارم به اسم: خرج خودم!

این خرج خودم البته سوای پول باشگاس که همیشه در نظر میگیرم. خرج خودم شامل خرجای دلیه، مثل یه لباس خوش رنگ، مثل یه لاک جدید، مثل یه ماسک مو یا داروهای گیاهی واسه پوستم، یه هدیه ی کوچولو واسه مارس عزیزم...بعد اگه بخوام کار نکنم همه ی اینا میپره...

......................................................................................

مارس تکست زده میلو بچه های شرکت برام تولد گرفتن...

خوشحالم براش.. خوشحالم که آدمای اطرافش اینقدر دوستش دارن و بهش اهمیت میدن، خوشحالم که دوستاش حتی اگه فقط در حد یه سلام علیک معمولی باشه دوستش دارن و بهش احترام میذارن. خوشحالم که مارس رو یه آدم محترم میدونن و براش ارزش قائلن.. :)