مجازی ها!

این پست برای یه هفته پیش بود ولی فرصت نشده بود کاملش کنم.

خیلی دلم واستون تنگ شده! الان دیگه داره شش سال میشه که میخونمتون و بخش بزرگی از زندگیم با خوندنه بچه های بلاگر میگذره! گرچه با هیچ کس از یه حدی فراتر نرفتم ولی همون خوندن خیلی بهم حس خوبی میداد...

اون شب بعد از اینکه با نیلووو راجع به یه سری چیزای عجیب حرف زدیم و بهم هشدار میداد که دورم چه خبره با خودم فکر کردم اینهمه اتفاقای بد بین بچه های بلاگر و اینهمه خاله زنک بازی و پشت سر این و اون حرف زدن از کی شروع شد...؟ اصلا چرا؟؟؟ من خودم اولین بار که یه نفر اومد گفت فلانی که انقد مدام برات می نویسه پشت سرت اینارو گفته شاک شدم! با خودم خندیدم گفتم نگاه! ماسک دو رویی و مسخره بازی به مجازستان هم سرایت کرده!!! 

با خودم گفتم مشکل لابد از جایی شروع شد که خواستیم مجازی ها واقعی بشن.. که فکر کردیم چون نوشته هامون یکیه و ظاهرا عقاید یه جور هم داریم پس الزاما دوستای خوبی هم میتونیم باشیم..

البته منکر این نمیشم که بعضیا واقعا تونستن دوستای خوبی بشن برای هم.. ولی از این تعداد، چندتاشون تونستن وقتی با همن راجع به بقیه حرفای منفی نزنن؟؟ چندتاشون تونستن سعی نکنن سر از کارای هم در بیارن و سوشال نت ورک های عکس داری مثل اف بی و اینستای هم رو زیر و رو نکرده باشنو سعی نکرده باشن بفهمن هر کی با کیا در ارتباطه؟؟؟ چندتاشون تونستن بعد از اینکه برای بار اول عکس هم رو میبینن نگن اوه این بود کسی که اونقدر با ادعا می نوشت ما فکر کردیم حالا چه ریخت و قیافه ای داره؟؟! چندتاشون تونستن حتی نرن سرچ کنن ببینن بی اف/جی اف طرف کیه و راجع به ظاهر اون هم نظر بدن...؟؟؟ 

چندتاشون وقتی دیدن با یکی مخالفن پیجش رو بستن و رفتن و دیگه بهش سر نزدن و بعد از اون هم به خودشون اجازه ندادن که راجع به اون فرد با بقیه حرف بزنن؟؟؟ اصلا چی میشه که به خودمون اجازه میدیم راجع به نوشته های کسی اون رو قضاوت کنیم و دربارش با بقیه حرف بزنیم؟!

یاسمن هزاربار بهم لا به لای حرفاش میگفت دیگه جو وبلاگا مثل قبل نیست! از کجا اینطوری شد؟؟؟

من هیچ وقت از کنار غصه ی آدما بی خیال نگذشتم... تا جایی که در توانم بود برای اون آدم نوشتم حتی اگه به دردش نخورد. از تجربه های خودم براش نوشتم اگه فکر میکردم کمی کمکش میکنه... بهش این حس رو میدادم که برام مهمه نوشته هاش و تا جایی که بتونم به شیوه ی خودم میخوام کمکش کنم حتی اگه نشه/نپذیره...تا جایی که تونستم سعی کردم (نمیدونم موفق بودم یا نه) طرز تفکر بقیه برام اهمیتی نداشته و نخواستم دیدگاهش رو عوض کنم! جبهه نگرفتم با عقیده ای که از من متفاوت بوده!!! مسخرست اصلا به نظرم! کسی یه ایده ای داشته باشه کجای دنیای من رو تنگ میکنه که بخوام خودمو به آب و آتیش بزنم؟؟؟

 من همیشه توی بلاگا وقتی کامنتای طولانی گذاشتم که اون آدم حالش بد بوده باشه و من بی اغراق میگم که نمیتونم ببینم دختری ناراحته! جز این هرگر به خودم اجازه ندادم بخاطر رفتار کسی به خودم اجازه بدم بگم خوب نیست اینی که تو میگی! جهان سوم همینجاست که آدما واسه نوشته های همدیگه هم به خودشون اجازه ی دخالت میدن! که مثلا اگه من می نویسم امروز با مامان بحثم شد یکی میاد میگه خیلی ناراحت شدم که با مامانت بحث میکنی چون من مامانمو خیلی دوست دارم!!!!!

در کنار همه ی این وقت گذاشتنا واسه دخترا هیچ وقت فکر نکردم این آدم رو واسه خودم واقعیش کنم! هیچ وقت به خودم اجازه ندادم خارج از صفحه اش بهش فکر کنم و قضاوتش کنم...هرچی بوده توی کامنتینگ خودش برای خودش نوشتم... حتی اگه ممکن باشه ازم خوشش نیاد! من واقعا ته دلم قصدم آزردنِ کسی نیست و به نظرم مسخره میاد که آدمای وبلاگی رو بخوایم اذیت کنیم و ساز مخالف بزنیم و بعدش سعی کنیم هی ازش پیش بقیه بد بگیم!!!

من همیشه عقاید خودمو داشتم... چیزایی که می نویسم چیزیه که از ته دل بهشون ایمان دارم.. اصلا هم نمیخوام کسی رو متقاعد کنم. مثل اینه که من بیام بگم من رنگ سبز رو دوست دارم! حالا این علاقه مندی من به کسی ربطی نداره و نباید اینطور فکر شه که دارم به زور میگم اهای تو! توام سبز رو دوست داشته باش!!!! این نهایت کوته فکری آدماس که فکر کنن من دارم به همه امر و نهی میکنم که باااااید سبز رو دوست داشته باشین!!! به من ربطی نداره بقیه چه برداشتی میکنن، شاید یکی فک کنه ای بابا میلو داره به زور میگه سبز خوبه! من چیزی که خوشم میاد رو فقط می نویسم تو میتونی هرجور دوست داری برداشت کنی!!

چندتا از ما تونستیم این رو درک کنیم و به جای خوندن و رد شدن یقه ی هم رو نگیریم و حتی پستایی نذاریم که بخوایم به صورت زیرپوستی بکوبیم همو؟؟؟؟

این پست رو میخواستم توی وبلاگ اصلیم بذارم چون دلم میخواست خیلیها بخوننش! تا الان چندباری مطالب تند و تیزتوی بلاگم نوشتم. دلیلشم این بوده که نتونستم بی تفاوت بگذرم وقتی شنیدم آدما حتی به دوستای مجازیشونم رحم نمی کنن! 

بیریتنی راجع بهم راست میگه! میگه تا وقتی تورو آزار ندن تو کاریشون نداری... هربار که یه مطلب تند گذاشتم پشتش یه بی حرمتی به خودم شده بود که جوابش شد یه پست طولانی توی وبم. ! 

ولی به نظر شما چطوری میشه که راجع به زندگی های مجازی هم میشینیم با بقیه حرف میزنیمو سعی میکنیم بکوبیم اون آدم رو؟؟؟ یعنی یکی که ممکنه حتی هیچ وقت نبینیمش اونقدر دنیای ما رو تنگ میکنه؟؟؟ یعنی هیچ حرف دیگه ای برای زدن نداریم؟؟؟؟؟ خنده ام میگیره.... از سادگی و اعتماد خودم بیشتر!