Episode 6

اونقدر فشرده همه چی داره پیش میره که ننویسم مطمئنم همه اش رو یادم میره!

...............................................................

بابا ظهر میاد خونه، ساکته و توی فکر! قلبم میخواد از جا کنده شه. میدونم رفته تحقیق...

غذاش رو میخوره و میره میخوابه!!! دل توی دلم نیست. دارم میمیرم از ترس! میگم نکنه چیزی بد بوده یا نکنه کسی از دم فروشگاه مارس مارو دیدن؟!!

استرس امونم رو میبره.. به مامان میگم بیدار کن بابا رو بگو چی شده..

مامان میگه نه شک میکنه...

با بدبختی صبر میکنم تا بیدار شه...

بعد از دو ساعت که بیدار میشه جمع میشیم که چای عصرونه بخوریم. بی مقدمه میگه رفتم دم فروشگاهش اتفاقا یکی از دوستام روبه روشون مغاز داره.

بند دلم پاره شد. گفتم دیدن لابد ما رو...

ادامه داد: ازش پرسیدم اینا چطور آدمایی هستن گفت خیلی بچه ی خوبیه یه ساله اینجاست هیچی ندیدیم آسته میرن آسته میان. ایشالا که خیره و ما که هیچی ندیدیم!

توی دلم یه آخیش بلند میگم! ولی نمیدونم دلیل اینکه اینقدر تو هم رفته ست چیه. منتظرم بقیه اش رو بگه.

گفت میلو تا الان سه نفر گفتن مارس خوبه. مدیر آموزشگات، یکی از دوستام که هم روستاییه پدر مارس هست و وقتی اسمشون رو گفتم گفت اونا توی اون روستا به آدمای با اصل و نسب و درست حسابی معروفن و یکی هم همین دوستم که روبه روشون بود. به نظرم همینا کافیه. چون خودم هم دلم گواه میده به خوب بودنش. دوست ندارم بیشتر از این کنکاش کنم!!!

باورم نمیشه این همون بابا باشه که آدمای دیگه رو هزارجور پرس و جو میکرد.

گفت ولی میخوام بهش بگم بیاد اینجا صادق و رو راست ازش سوال کنم بهم جواب بده. هیچ منبعی موثق تر از خودش نیست...

گفتم بابا از کجا معلوم راست بگه؟ اگه قرار بود همه خودشون جواب بدن که دیگه هیچ مشکلی نبود!

گفت نه میلو این با همه فرق داره.

گفتم اگه فکر میکنی بهت درست جواب میده باشه.

گفت میخوام بگم بیاد اینجا خودش تنهایی. یه ناهاری بخوریم دور هم، باهام حس راحتی کنه. باهاش شوخی کنم و حرف بزنم.

گفتم هرجور خودت صلاح میدونی.

زنگ زد به مارس و اون بعد از کلی تعارف پذیرفت. بعدش بهم تکست داد گفت میلو بابات چقدر کول و باحاله.. اصلا اون آدمی که تو میگفتی نیست! ازش ممنونم که مثل قدیمی ها رسم و رسومای سخت نمیذاره و داره ابتکار به خرج میده و بهم احترام میذاره و از خودم میخواد سوال کنه...

خب این اولین باری بود که قرار بود مارس بیاد خونه ی ما و با ما بشینه غذا بخوره!! از صبحش پا میشم و براش غذا درست میکنم. نمیذارم مامان دست به هیچی بزنه! همه چی رو حاضر میکنم و یکی از لباسای راحت ولی خوشگلم رو میپوشم..

منتظر میشم بیاد! خب طبیعتا استرسی از دیدنش ندارم ولی میترسم که چجوری پیش میره! بابا هم سوالاش رو توی کاغذ می نویسه :))

از راه میرسه و یه  جعبه شیرینی از قنادی مورد علاقه ی من دستشه :) توی دلم قربون صدقه اش میرم. لباسای رسمی پوشیده. چیزی که خیلی کم ازش دیدم!

براش شربت میبرم. میوه تعارف میکنم. 

میشینم و بابا کم کم سر حرف رو باز میکنه. بهش گفت اینطوری بهتره و من ازت میخوام صادقانه جوابات رو بدی..

بابا یکی یکی سوالاشو میکنه و گاهی که یادش میره از روی لیستش نگاه میکنه که من و مارس به زور جلوی خنده مون رو میگیریم!

بابا هر سوالی که میکنه مارس به شیوه ی خودش با کلی مکث و فکر جواب میده! مامان بهم یواشکی میگه وای چقدر آروم و با توقف حرف میزنه!! میگم مدلش همینه! 

سوالای بابا رو یکی یکی با حوصله جواب میده و حدود دو ساعتی طول می کشه. 

میگه بریم غذا بخوریم... میز رو میچینم. سر غذا باز هم بابا با شوخی ها و حرفاش جو رو صمیمی تر میکنه. منم از زیر میز پاهامو میزنم به پاهاش و میبینم که یواشکی داره میخنده... 

ناهار رو میخوره و بعدش یکم دیگه میشینن و میره...

هیچ وقت فکر نمیکردم به این راحتی مرد عزیزم بشینه با ما و درست کنار بابا غذا بخوریم! که مامان براش غذا بکشه و مارس هم حواسش باشه من که اومدم سر میز از جاش بلند شه برام جلوی خانواده ام..

..........................................................................

وقتی میره بابا میگه دو تا مسئله ی مهم دیگه بود که حالا بهش زنگ میزنم و مطرح میکنم. دوتا مسئله ی خصوصی ای که میگه رو میشنوم و یهو بدنم یخ میکنه! بغضم میگیره ولی سعی میکنم جلوی خودم رو بگیرم. میگم میشه نکنی این کار رو؟؟ میگه تو نمیدونی. اینا واسه محکم کاریه و اینکه حواسش باشه اون.. میگه میلو میبینی که من خواسته ی مالی ازش ندارم و میخوام کمکش کنم ولی این مسئله برام خیلی مهمه. از ته دلم ناراضی ام ولی میگم باشه هرجور خودت صلاح میدونی... (ممنون میشم که نمیپرسید راجع به چیزایی که دوست ندارم توضیح بدم).

بابا میره و من سریعا زنگ میزنم به مارس. خودم براش موضوع رو میگم.. شوکه میشه. میگه میلو یعنی چی؟؟ حرف درستی نیست.. من حاضرم فلان کار رو بکنم ولی این رو نه... میگم خواهش میکنم نه نگو بهش.. یا اگه میگی هم متقاعدش کن به صورت منطقی..

قطع که میکنم گریه ام میگیره. میگم کاش بابا خواسته ی مادی داشت... با خودم میگم حالا خیلی مونده که هی از این جریانا پیش بیاد. نمیشه هربار بشینم گریه کنم که..

ولی نمیتونم...

تا شب دعا دعا میکنم...

.......................................................................

امروز صبح به مارس تکست صبح بخیر داده بودم جواب نداده بود. یه ساعت بعد تماس گرفتم بازم جواب نداد... گفتم لابد خونه گوشیش رو جا گذاشته. دو ساعت بعد میبینم تکست میده میلو بابات اینجا بود نیم ساعت پیش...

تا میام تکستش رو جواب بدم و بهش زنگ بزنم میبینم که بابا هم میاد خونه... دل توی دلم نیست تا ببینم بینشون چی گذشته... 

گفت میلو رفته بودم پیش مارس!

گفتم عه؟ خب چی شد؟ بهش گفتی؟؟

گفت آره بهش گفتم. جوابی داد که اصلا انتظارش رو نداشتم..

میگم چی گفت؟؟ 

وقتی بابا میگه که اون چی گفته گریه ام میگیره! نمیدونم از خوشحالیه یا چی.. جوابی که داده بود دلم رو لرزونده بود. همون لحظه مامان رو هم نگاه کردم دیدم چشماش پر اشک شده. بابا با تفکر و آرامش میگه میلو این جوابی که داد دیگه دهن منو تا همیشه بست منم بهش گفتم بی خیال این خواسته ام میشم چون حرفت اونقدر سنگین و با ارزشه که آدم دیگه هیچ شک و شبهه ای براش باقی نمی مونه..

نفس عمیق میکشم.. یه باردیگه به مردم افتخار میکنم.. به دوست داشتنش...به خوش فکری و درست و صحیح بیان کردنش..

...................................................................

امشب باز مارس مهمان ما بود :) این بار ولی بابا ازش خواسته بود که بیاد و بهش گفته بود دیگه من تست و آزمون و حرفام تموم شده و اجازه داری با میلو حرف بزنی...

قبلش بابا بهم گفت میلو ازش تشکر کن بابت اون جوابی که بهم داد. و بگو که بابامو منقلب کردی... بذار بفهمه که حرفای خوبش روم تاثیر داره و چشم و گوشم رو روی درست حرف زدناش نمیبندم...

بعد از شام بابا اشاره میکنه که بریم یه گوشه  از پذیرایی و حرف بزنیم..

ما رو تنها میذارن. میخوام براش یکمی ادا بیام که میبینم مارس سرش پایینه و انگار نه انگار که من میلوام! خیلی جدی و رسمی!

میبینم که پا نمیده شیطونی کنم :)) منم جدی میشم.. یه سری مسائل رو باهام درمیون میذاره و منم سوالامو میکنم. چیزایی که تا حالا ازش نپرسیده بودم چون فکر میکردم درسته که قصدمون ازدواجه ولی تا وقتی نیاد جلو نمیتونم روش حسابی کنم!

حدود 45 دقیقه ای حرف میزنیم و بعدش تموم میشه. یه چای همگی میخوریم و میره..

بابا گویا گهگاهی از دور نگاش میکرده. گفت میلو اصلا نگاهت نکرد و سرش پایین بود همه اش! میدونم که مارس بابا رو ندیده چون پوزیشن هردومون جوری بود که نمیتونستیم ببینیم بابا رو! البته من همیشه گفتم مارس خیلی به ندرت بهم نگاه میکرد و فقط نگاه های خیره اش مال وقتی بود که توی خلوت بودیم... و باز هم شانس با ما یار بود که خطایی نکردیم و دقیقا مثل دوتا غریبه برای بار اول نشستیم حرف زدیم با هم که بابا ندید چیزی!

................................................................................

این هم از این برنامه ی فشرده ی امروز و دیروز....!