4/4/94

چهارِ چهارِ نود و چهار، در حالیکه در صد و چهارمین هفته ی رابطمون بودیم و ساعت 4 بعدازظهر سالگرد اولین دیدار ما بود ما وارد سومین سالمون شدیم!

صبحش رفتیم برای آزمایش و همونطور که مهسا گفته بود از من آزمایش خون گرفته نشد و بهم واکسن کزاز زده شد که هنوزم که هنوزه دستم به طرز فجیعی درد میکنه...

صبحش مارس اومد دنبالم و راهی آزمایشگاه شدیم.

خیلی الکی معطل شدیم. موقع تست (ببخشید!) اد.رار هم من نمیدونم از استرس بود یا چی اصلا بدنم باهام همکاری نکرد و ما دقیقا یک ساعت و نیم معطل جیش بنده بودیم!! :| (بازم ببخشید)! 

بعدش همه ی دخترا (که اونجا بهمون هی میگفتن عروس خانوما) رفته بودیم توی یه اتاق برای واکسن، خانومه که واکسن من رو زد دستم رو نگاه کرد گفت واو چه انگشتر خوشگلی!! خب اونجا چندتا دختر دیگه هم بودن که هممون توی یه شرایط بودیم! بعد همشون زوم شدن روی انگشتر من که مال من مگه چجوریه که خانومه فقط به این اشاره کرده! بعد همشون دورم جمع شده بودن یکی یکی دستمو میاوردن بالا میگفتن ببینم انگشترت رو!!! و بعد آدرس مغازه ی طلا فروشی و قیمتش رو میپرسیدن :|

...........................................................

اون روز هر چند دقیقه یه بار با ذوق و هیجان به مارس میگفتم سالگردمون مبارک!! یکمی هم از روزای اول حرف زدیم! و من بهش میگفتم که درسته که اون روزا از نظر خودم رابطمون توی بهترین موقعیت ممکن بود و فکر میکردم تو بی نهایت با من خوبی ولی الان که مقایسه میکنم میبینم که اون روزا اتفاقا با توجه به چیزی که الان هستیم خیلی هم عادی و یخ بودیم حتی!!! بعد آرشیو دوسال پیشم رو میخونم میبینم که نه انگار همه چیز اکی بوده اون موقع هم! ولی چرا پس الان که مقایسه میکنم میبینم از لحاظ عاطفی مارس هزار درجه با من مهربون تر و با احساس تر شده؟؟!

........................................................

توی همون پروسه آزمایش و اینا وقتی صدامون میکردن یا دخترایی که کنارم بودن حرف میزدن مثلا ازم میپرسیدن شوهرت کدومه من جا میخوردم! من هنوز به این واژه عادت نکردم! به مارس میگفتم نمیخوام هم عادت کنم به این. من دلم میخواد تا همیشه تایتل بی اف رو برام داشته باشی! خب عجیبه ولی نمیدونم این حس از کجا میاد! شاید واسه اینه که دور و اطرافم هیچ شوهر خوبی وجود نداشته و این واژه واسم حس منفی داره! نمیدونم..

بعد من میخوام یه اعتراف خودخواهانه کنم اینجا! من واقعا از اینکه مارس رو دارم و انتخابش کردم بی نهایت راضی ام! وقتی با مردای دیگه که توی اونجا بودن مقایسه اش میکردم به خودم میبالیدم. اصلا هم ربطی به ظاهر نداشت چون همیشه هم گفتم مارس اصلا به لباساش اهمیت نمیده. من از این جهت خوشحالم که مارس همیشه در نهایت احترام باهام برخورد میکنه. با اینکه صمیمیت بینمون خیلی زیاده ولی هیچ وقت نشده محبت و احترامش رو از یاد ببره. مثلا وقتی با همه ی مردای دیگه منتظر وایساده بودن تا اون کلاس آموزشی ما تموم بشه وقتی برگشتم بهم گفت چه زود "تشریف" اوردی! این درحالی بود که شنیدم مردای دیگه به خانوماشون میگفتن عه چه زود اومدی یا عه بپر بریم بالا! 

خب این که در رو واسه خانوم باز کنی یا واسش صندلی رو بکشی عقب یا بذاری هرجایی اول خانومت وارد شه دیگه همه اینو بلدن! کسی که اینا رو بلد نباشه دیگه واقعا جای تعجب داره! 

من فکر میکنم یه سری کلمات هست که باید توی ادبیات آدما رعایت شه و این نوع حرف زدنه مارس هست که حس احترام رو در من ارضا میکنه، نه در باز کردن و صندلی عقب کشیدن و بلاه بلاه بلاه. این رو فقط دخترایی که خودشون هم مواظب ادبیاتشون هستن میفهمن! من هیچ وقت توی زندگیم هیچی به اندازه ی ادب برام مهم نبوده. خب هرکسی یه مدلی داره و یه معیاری! من معیارم اینه که کلاس داشتنه آدما رو به تیپ خوب داشتن و تمیز بودنشون نمیدونم. یه آدم وقتی از نظر من باکلاس و با پرستیژه که کلمات درستی توی واژگانش داشته باشه و من بی نهایت به گفتار آدما حساسم و کوچیکترین حرف غیرمتعارف اون آدم رو از لیست افراد های کلس من پاک میکنه برای همیشه! مثلا وقتی یه دختر به دوستش میگه خر یا خنگ یا احمق یا خرس یا چه میدونم همین کلمه ها که باب شده این روزا و نشونه کول بودن شدنه!!! این واژه ها اون آدم رو به شدت از چشم من میندازه که با دوستش اینطوری حرف میزنه!! (توضیحش سخته واسم! مثلا من خودم ممکنه همین کلمه ها رو برای اشیا یا غریبه ها به کار ببرم اما برای اطرافیان و دوستام هرگز!) حالا هرچقدرم اون آدم خوش تیپ و تمیز و پولدار و دانا باشه اون از نظر من  فقط یه آدم خوش تیپ و تمیز و پولدار داناست، نه یه آدم با کلاس!! 

...........................................................

شبی که با هم حرف میزدیم و تصمیم گرفته بودیم راجع به چیزایی که بدمون میاد هم حرف بزنیم بهش گفتم مارس من از بچگی عادت داشتم واسه خودم پرایوسی داشته باشم. توی اتاقم بودم همییییشه و خیلی کم تایم گذروندم با خانواده ام. و همینطور توی خوابگاه هم همین رویه رو داشتم و هروقت که زیادی دورم شلوغ میشد کلافه میشدم و همیشه واسه خودم از تخت خوابگاه یه پتو آویزون میکردم که حکم پرده رو داشت. حتی وقتی با بیریتنی هم اتاقی بودم چند ساعتی رو اون پتو رو می کشیدم و توی خلوتم میشستم دراز میکشیدم یا کتاب میخوندم یا فیلم میدیدم! یعنی هیچ وقت عادت نداشتم مدام یکی کنارم باشه یا همش تایم بگذرونم با کسی. گفتم دلم میخواد این قسمت از من رو درک کنی، گفتم خوشم نمیاد مدام بچسبم بهت یا ازم بخوای باهات حرف بزنم. اجازه بده چند ساعتی از روز رو برای خودم باشم. توی اتاق کارگاهم باشم (بله خب یادتونه که گفته بودم یه اتاق قراره کارگاه من باشه) و اگه هم میام پیشت میشینم ازم نخواه مدام برات حرف بزنم! گفتم فکر نکن اگه توی اتاق میرم یا اگه خیلی حرف نمیزنم دلیل بر دوست نداشتنمه! من ذاتا آدم آروم و کم حرفی ام. 

بعدتر گفتم که من هیچ علاقه ای به تی وی ندارم و حتی ماهواره. میتونی حتی تهیه نکنی اینارو. من توی این بیست و چهار سال و چند ماه زندگیم مجموعا شاید 100 ساعت نشده باشه که تی وی دیده باشم. فیلم توی پی سی یا لپ تاپ چرا. ولی اینکه مداااام برنامه ها رو دنیال کنم نه اصلا. واسه همین میتونی خیلی راحت برنامه های ورزشی و یا اخبار رو دنبال کنی ولی اجازه بدی اون ساعت ها منم پی کار خودم باشم یا بشینم پهلوت بی سر صدا به کارم برسم!

خیلی موافق بود با حرفام و خوشش اومد از این که صادقانه بهش گفتم نیازم رو!

از سری دیگه نیازهام این بود که مرتب باشه! که وسایلش رو پرت نکنه روی تخت یا مبل! گفت که البته این براش خیلی سخته و همیشه عادت داره لباس هاش رو روی تختش میندازه! خب من فکر میکنم یکمی توی این مورد به مشکل بخوریم چون من بی نهایت به خلوت بودنه ظاهر خونه حساسم (این البته اصلا درمورد توی کشو و کمدها صدق نمیکنه چون اونجاها شلوغه همیشه ولی ظاهر همیشه مرتب باشه باید!). گفت که سعی میکنه رعایت کنه این رو. ولی میدونم که براش خیلی خیلی سخت میشه!!