32

درسته که بلاگفا اکی شده ولی حوصله ام نمی کشه برم اونجا و فکر میکنم عادت کردم به همینجا!

خب راستش این چند روزی که گذشت درگیر مراسم فوت شوهر خاله ام بودیم. همون پست قبل رو هم گذاشته بودم یه روز گذشته بود از فوتشون ولی نمیخواستم پست سالگردم توش خبر بد باشه.

دو ماهی بود که مریض بودن و حالشون اکی نبود. دیگه این آخریا خیلی حالشون وخیم بود و من میدونستم که اتفاقای خوبی در انتظارمون نیست و حتی برای تاریخ عقد هم هی معطل میکردیم.. با اینکه یه تاریخی رو آخر فیکس کردیم ولی میدونستم باید تغییرش بدیم..

و همینم شد. بعد اونقدر من به خاله هام وابسته ام و برام مهمه حضورشون که برام مهم نیست تاریخش رو تغییر بدم و باز باید بریم اون پروسه ی آزمایش رو انجام بدیم از اول... روم نمیشد به مارس بگم. با اینحال خودش اون روزی تماس گرفت و گفت میلو چهلم شوهر خاله ات کی هست؟؟ گفتم چطور؟ گفت میخوام برم محضر صحبت کنم تاریخش رو عوض کنم! بعد من از خوشحالی گریه ام شده بود! بهش گفتم مارس خاله زیبا گفته بود که اگه قبل از چهلم باشه ما هیچ کدوم حتی برای محضر هم نمیاییم چه برسه به جشن.. مارس گفت درستش هم همینه و نباید ناراحت شی. ما باید درک کنیم و احترام بذاریم و تاریخمون رو عوض میکنیم!

بعد من خنده  ی ذوق و گریه ی شوقم قاطی شده بود پشت تل. میگفتم مرسی که میفهمی اینارو!

بعد با خودم گفتم چقدر خوبه که برام خوبی های آدما عادی نیست. و چقدر خوب تره که قدر فهم و شعور آدما رو میفهمم و لذت می برم! شاید کس دیگه باشه بگه خب درستشم همینه اگه اینطوری نمیکرد باید ایراد میگرفت ازش! ولی من میگم هیچم اینطور نیست. میتونست نکنه این کارو ولی حالا که کرده باید ازش تشکر کرد. چرا نباید بابت درک و فهم آدما ازشون متشکر بود؟؟؟

اونجا که بودیم توی مراسم و اینا، خانومای فامیل انگشتر رو که دستم میدیدن میومدن بهم تبریک میگفتن. بعد خیلی هاشون بهم میگفتن که تورو ما خیلی دوست داریم و همیشه ازت تعریف میکنیم. بعد با یه لحن محکم و مطمئنی میگفتن که الهی خوشبخت بشی.

خب بله من اون دختر محبوبه ی توی فامیلامون هستم 

.................................................................................

توی اون گیر و دار بسته بندی میوه ها و تدارک دیدن برای افطار و شام مهمونا و بدو بدو کردنا  با خودم فکر میکردم که واقعا چقدر مسخره اس فرهنگمون. که همییییییشه توی هر چیزی و هر اتفاقی بیشتر از اون که نگران خود اون اتفاق باشیم نگران حواشی اون هستیم.. مثلا توی عزا یا توی عروسی.. همه چیییییییز ختم میشه به اینکه یه وقت زشت نباشه جلوی مهمونا...

مثلا چرا خاله ای که شوهرش رو از دست داده و بچه هایی که پدرشون رو، به جای اینکه بشینن سوگواری کنن یا حداقل توی حال خودشون باشن هی باید نگران میوه ها باشن! یا از اون مسخره تر نگران این باشن که یه وقت چاقوی یه بار مصرف کم نیاد!! مسخره نیست؟؟؟

بعد مراسم اروپایی ها رو توی ذهنم مجسم میکنم. درسته که توشون نبودم و از نزدیک ندیدم ولی خب همین فیلمایی که ازشون میبینیم. یه چند نفر میرن و در کمال آرامش اون آدم رو توی یه جای خنک و سرسبز دفن میکنن و همونجا همه چی تموم میشه. خاله زیبا میگه بس که بی عاطفه اند..

من نمیگم اونقدر یخ و خشک باشه. ولی میگم آخه یعنی چی؟؟ اینهمه مراسم طولانی و همش هم هربار نگرانی برای مهمونا اینا فرسایش میده ذهن و آرامش آدم رو! بعد نمیدونم آرامگاه شهر شما چطوریه. ولی اینجا که بهشت زهراش توی بدترین منطقه ی ممکنه که اونقدر راهش دوره و اونقدر اون اطراف بیابون و مسخرس که هربار که میخوایم بریم اونجا باید من یه بسته قرص مسکن بردارم و یه کلمن آب! بدتر از همه اینکه قبرهای جدید رو چون اطرافش خالیه ما باید همش روی یه جاهای باریک که هرلحظه امکانش هست پرت شیم توی قبرها وایسیم و سوگواری کنیم اونم با یه مداحی که صدای بلندگوش گوش خراش ترین صدای ممکن رو تولید میکنه.. کلا همه چیش به بدترین حالت ممکن آدم رو عذاب میده...خب چرا نمیتونیم آروم تر این مراسم رو برگزار کنیم؟؟ چرا مهمونایی که میان فقط برای تسلیت نمیان؟؟ میان چتر میشن روی سر صاحب عزا و اونم توی این شرایط که ماه رمضونه هم افطار میمونن هم شام!

...................................................................................

من تا حالا هیچ مرگی جز همون فوت آقای اف (قدیمی ها در جریانن، دوست صمیمی پدرم که پارسال فوت شد) برام ناراحت کننده و سخت نبود.. هنوزم که هنوزه گریه امه از نبودنش.. باور کنین همین الان که دارم می نویسم بغضی شدم... بعد ولی همون روزا هم وسطای مراسم دلم میخواست برم خونمون و دوش بگیرم و ریلکس کنم و عصرش برم با مارس بیرون و یکمی دور شم از اون جو. این ربطی داره به خبیث بودن؟؟ من واقعا غمگین بودم اون روزا. ولی من نمیتوووووووووونم ساعت های خیلی زیاد غم داشته باشم و فضای حزن آلود رو تحمل کنم حتی اگه اون فرد از دست رفته برام خیلی عزیز باشه... بعد خدا رو شکر که تا حالا صاحب عزا نبودم نمیدونم واقعا شرایطش چطوریه ولی فکر میکنم که چقدر سخته تا چند روز متوالی آدم غصه داشته باشه و در همون حین حواسش هم باشه مهموناش چیزی کم نداشته باشن... سخت نیست؟؟