درهم برهم

این روزا مدام وقتی بیدار میشم چشمم میفته به اون وسیله هایی که برای بله برونم اورده بودن. همون جای مخصوص قند و چادر و اینا..

من هنوز از مارس بابتش تشکر میکنم و میگم حتما از قولم از اون خواهرش که اینو خرید تشکر کنه.. فکر میکنم با خودم که میتونستن مثل همه ی آدمای دیگه چادر و کله قند رو بذارن توی یه سینی یا خوشبینانه تر توی یه گیفت باکس معمولی و واسم بیارن..

میدونی یاد چی میفتم؟؟

دو سال پیش که واسه بله برونه پسر خالهه داشتیم وسایل رو آماده میکردیم که بریم خونه ی دختره، خاله ام منو صدا کرد و گفت بیا اینو تزئین کن..

خب من همیشه همه ی تلاشمو میکنم واسه عروسای جدید که اینجور چیزاشون رو تا جایی که بتونم خوب درست کنم یا مثلا اگه بار اول میاد خونمون واسش سالاد و دسر مخصوص درست میکنم که اسمش رو توش می نویسم و از اینجور کارا، همیشه دلم میخواسته دختری که میاد توی خانواده ی ما حتی اگه شده یه ذره از سمت من بهش حس خوب برسه تا حس کنه که وجودش مهمه...

بعد اون روز که داشتم اونو درست میکردم به خاله زیبا گفتم خاله من همه ی این کارا رو میکنم چون دوست دارم برای خودم هم اینجوری کنن! خاله گفت حالا اومدیمو نکردن، میخوره توی ذوقت که.. گفته بودم اشکالی نداره توقع از اونا ندارم، از خدای خودم و دنیا توقع دارم که این حس های خوب رو حواسشون باشه و بهم برگردونن!!

حقیقتش اینه که من همون شب که مارس اینا داشتن میومدن اصلا یادم نبود به اون روزا.. حتی میگم که دسته گلم رو به مارس گفته بودم یه چیز خیلی کوچیک و بی تزئیین میخوام یه جور که انگار خودت رفتی واسم از یه باغ چیدی در اون حد باشه..

یعنی سطح توقعم این بود..

بعد ولی اون شب وقتی بعد از نیم ساعت من رو صدا کردن که برم پذیرایی، وقتی اون دسته گل بزرگ و شیک و تک و اون وسیله های خوشگل و طلایی که توش قند و چادر و انگشترم بود رو دیدم چشمام پر اشک شد از خوشحالی!

حالا شاید اونایی که دیده باشن وسایلم رو (که همیشه بالاخره یه مشت آدم بیخود و عقده ای هستن که حرف گنده تر از دهنشون بزنن) بگن که اوووه حالا چی بود اون توام کشتی خودتو! ولی حقیتش اینه که من خیلی خوشحالم که چیزایی که واسم اوردن رو هیچ جایی ندیده بودم تا حالا! حتی دسته گلم از خیلی دسته گل ها کوچیک تر و شاید ارزون تر بوده باشه ولی چیدمانش و نوع گل های توش رو هیچ جایی ندیده بودم و همین یعنی که من جواب اون حس های خوبم رو گرفتم!

........................................................................................

کلاس های آموزشگاه اصلی شروع شد. این ترم بعد از مدت ها باز توی روزای دخترا هم تایم دادم و بهم کلاس دخترونه هم دادن.. خب قدیمی ها خوب یادشونه که من همیشه متنفر بودم از کلاسای دخترونه خصوصا اونایی که ازم بزرگترن..

من یه نفرت عجیبی نسبت به دخترا داشتم همیشه. اینم باعثش خودشون بودن... دخترا یه حسادت مسخره و گه توی وجودشون هست که همیشه هرچقدرم تلاش کنن نمیتونن کتمانش کنن و همیشه وقتی میرم سر کلاسشون و ازم بزرگترن همون نگاه اول کاملا میشه حس نفرت و حسادتشون رو توی چشماشون خوند... من همیشه انرژی های منفی رو خیلی زود دریافت میکنم. دیروز هم باز این حس رو توی همون ابتدایی ترین لحظه های ورودم به کلاس حس کردم! چرا اینجوری ان؟؟

حذف شد...

.................................................................................................................

دیشب یهویی باز شروع کرده بودم به اتاق تکونی.. قفسه های کتابخونه ام رو مرتب کردم و بعد قفسه ی کمد دیواری اتاقم رو...

هرچیزی رو که مرتب میکردم میدیدم پر از وسایلیه که مارس این مدت بهم داده.. ریز و درشت، ارزون و گرون! پر از خوراکی و خرت و پرت.. مارس عزیزم داره توی اتاقم نفس میکشه حتی اگه خودش نباشه...