phase 2

موقع خواب هی برنامه هامو مرور میکنم، توی ذهنم لیست می نویسم که یادم نره قرار بود چیکارا کنم!

راستی از اون بادکنک گنده عددی ها، کل اینجا رو گشتم نداشتن، آخرین مغازه ای که رفتم سایز کوچیکش رو داشت، انقد خوشحال شدم که نیشم مدام موقع خریدنش باز بود، خانومه که پشت کانتر بود فهمید گفت چقد ذوق زده ای...با خنده گفتم خیلیییییی...

صبحش بیدار میشم، خواهر کوچیکه میگه چی شد یارو اکی آخر رو داد؟؟ میگم الان بهش تکست میزنم...

بعد یهو لب و لوچه ام آویزون میشه، میگم بهش که خب اومدیمو من فلان چیزو گرفتم، نمیشه وسط خیابون ازش استفاده کرد که، نمیخوام هم ببرمش خونه... میگه غصه نداره که، میریم خونه ی خواهر سومی اونجا راحتیم...

ماچش میکنم...چقدر خوبه آدم رفیقش پهلوش باشه یا یکی باشه که بتونه روش حساب کنه... یاد پارسال و همه ی وقتای دیگه میفتادم که چه همه تنها و بی کمک مجبور بودم از این ور بدوام اون ور از اون ور به این ور!!

بعد گفتم که اگه اندازم نشد چی؟؟ گفته اشکال نداره از پسرک کمک میگیریم... پسرک؟ همون پسر داداش بزرگه که من شدم زنعموی محبوبش!

باهاش هماهنگ میکنم و راه میفتم که برم چیزی که میخواستمو بگیرم!

حالا چی میخواستم؟؟ فکر میکنین چی؟؟

دو ماه پیش وقتی داشتم از یه جایی رد میشدم دیدم جلوی یه فروشگاه بزرگ یه دونه از این عروسکای تبلیغاتی تن پوش میکی موس داره میرقصه، داشتم فک میکردم که چه باحال میشه اگه یهو یکی از اینا بره بپره جلوی مارس و بهش بگه تولدش مبارک...

و تموم این دو ماه کلی گشتم و سرچ کردم و به هیچ نتیجه ای نرسیدم جز اینکه از همون فروشگاه اون لباس رو قرض بگیرم و تموم این دو ماه اونا مخالفت میکردن چون میگفتن که نمیشه و اصلا راه نداره و جز تبلیغاتمونه که حتی یه ساعت هم نباشه ممکنه دو تا مشتری بپره و دوتا مشتری هم دوتان!! و اصلا یعنی چی آخه این کار... بعد من میخواستم خودم لباسه رو بپوشم، ولی صاحبش میگفت نه باید با آدمش ببریش.. من روم نمیشد که بگم بابا من به پسر مردم روم نمیشه بگم که برو جلوی مارس ک///ونت رو تکون بده و براش بالا پایین بپر توی اون لباس که...

هی رفتم و اومدم تا بالاخره توی پست قبلی گفتم که چطور راضیشون کردم....

وسط راه زنگ زدم به بیریت...با جیغ و داد و هیجان... گفتم نمیخواستم تا وقتی مطمئن نشدم بهت بگم، من دارم میکی موس میشم!!

گفت وااااااااات؟؟؟؟ گفتم بیریت من دارم میرم از این عروسکای گنده ی میکی موسی شم و مارس رو سوپرایز کنمم!

بیریت میخندید میگفت میلو تو اگه نرمال رفتار کنی من بهت شک میکنم که یه چیزیت شده.. بعدش تکست زده بهم گفته: دیوووووووونه...

گفتم I know... :))

شب بهم تکست زده میلو تو عالی ای، من این کارتو دوست دارم و برام عادی شده هرکاری کنی و همیشه منتظرم یه ایده ی عجیب خنده دار داشته باشی که هی به خودم بگم اگه هزار سالم فکر میکردم به ذهن من نمیرسید...من عاشق وقتایی ام که بیریتنی منو تایید میکنه...

لباسه رو توی خونه ی خواهر سومی و با کمک دو نفر پوشیدم و منو بردن فروشگاه مارس! دخترک چشم سیاه رو فرستادم زودتر بره پیشش و دوربین رو آماده نگه داره!

خودم کادوهاشو گذاشته بودم توی اون سبد حصیری محبوبم و بادکنکای عددی توی دستم بود، یه دونه از این چیزای استوانه ای که میچرخونی و میترکه و از توش یه عالمه کاغذ ریزای رنگی میپاشه بیرون هم خریده بودم! بعد با اون لباسه از جایی که ماشین رو پارک کردیم تا فروشگاه مارس مردم نگاه میکردن و هیچ کس نمیتونست حدس بزنه توی اون میکی موس یه دختره که داره میره پسرشو خوشحال کنه...

مارس هم از همه جا بیخبر...

و منه دیوونه ی عاشق با اون لباس پریدم تووو! قیافه ی مارس رو توی فیلم هزاربار هم ببینم خسته نمیشم... 

مارس رو اوردم وسط فروشگاه و اون استوانهه رو ترکوندم روی سرش(اسمش چیه لعنتی ؟؟) و همه جا پر از اکلیل و کاغذای رنگی شد! دونه دونه کادوهاشو درمیوردم میدادم دستش، یه جور خوبی هم توی لباسه آدم قر دادنش میگیره و قشنگ اندامی که باید بامزه باشن توی لباسه بامزه میشن :)) 

مارس از اون خنده های معروف بلندش نمیکرد!! هنگ و شوک وایساده بود و نگام میکرد بعد یهو انگاری به خودش اومده باشه زد زیر خنده :) 

خواهر کوچیکه و پسرک و دختر چشم سیاه دورمون حلقه زده بودن و دست میزدن، آخرش که کله ی میکی رو از روی سرم برداشتم یه بغل گنده داشتم از مارس، یه بغل گنده ی طولانی با بوسه ی عمیق روی پیشونیم...

من تونستم مرد محبوبم رو برای بار سوم توی تولدش بخندونم، یه خنده ی واقعی و از ته دل... :)