نمی خوام اینجارو بخونی تو. از فکر این که هنوز توی وبم میچری و نوشته هامو میخونی حالم بد میشه... از اینکه حضورت رو حس میکنم میخوام پاشم بیام اونجا و روت بالا بیارم. عصبی میشم یادت میفتم... نمیخوام رمزی کنم اینجارو.  نیا دیگه. حالم بهم میخوره از به یاد اوردنت دختر.. نمیخوام عاشقونه هامو، حال خوبمو، روزای قشنگمو چشمای کثیف و دل سیاهت ببینن و بخونن.نمیخوام با قلب سیاه و پر از عقده و کینه ات روزای خوب منو بخونی  آه بکشی که تو نداریشون.. اینو جدی دارم میگم. واقعا حالمو بهم میزنی که هنوز توی وبم داری میچری...

..........................................................................

کسی ایده ای داره برای اینکه از شر یه سری آدمای مزخرف راحت شم؟؟ رمزی و فلان و اینا هم جواب نمیده. دیگه از اون پست ده نفر رمز دار سیکرت تر نمیتونم بکنم پستامو، کسی که بخواد بخونه میخونه.. و اینکه میدونم رمزمو بی اجازه خیلی ها میدن به هم بعدا گندش درمیاد که این کارو کردن بی اطلاع به من.. چیکار کنم؟؟

.....................................................................................

رفته بودم اون وبم آرشیومو میخوندم... چقدر روزای خوبی رو گذروندم با مارس.. لحظه به لحظه اش رو ثبت کرده بودم اونجا.. قدیمی ها یادتونه پنج شنبه های طلایی من رو؟؟ یادتونه هربار که میرفتم پیشش یه سوپرایز داشتم براش؟؟ که یه بار بادکنک وصل کرده بودم به ماشینش؟؟که درست وقتی داشت می رسید بادکنکه ترکید و من همونجا نشسته بودم بغض کرده بودم و مارس نمیدونست چجوری خوشحالم کنه و بگه عیب نداره؟؟ :))

اولین روزایی که با هم قرار میذاشتیم.. حس های خوبی که داشتیم، نوشیدنی هایی که اون روزا درست میکردم و میبردم..ماه اول رابطه مون که بیریتنی اومده بود و مارو برده بود یه جای جدید و عالی، که توی دریاچه ی خنک و تمیز آب بازی کرده بودیم، روزای داغ تابستون اولین سال رابطه مون... اولین تولدی که برام گرفت دو نفره، که چقدر اون روز عالی بود و اصلا انتظار نداشتم اونقدر سلیقه ب خرج بده.. هرکس گفت تقلید کردی از این و اون ... خورد که اینو گفت، یه روزی منبع ایده دادن به همه من بودم توی رابطه ها، همون روزایی که هیچ وبلاگی نمیرفتم و فقط می نوشتم و بقیه میریختن میخوندن ببینن من چیکار کردم و میکنم...همون روزایی که از چهارشنبه شب آمار وبم تصاعدی می رفت بالا و میومدین میگفتین فردا پنج شنبه ی طلایی داری بیا بنویس و تا نمی نوشتم ول کن نبودین! که همه منتظر پنج شنبه های ما بودن..

 :) هفت ماهه شدنمون که توی ماشینش شکلات و کاغذ کادوهای زرورقی طلایی ریخته بودم،اولین تولدش توی شهر دانشگاهم رو یادتونه؟؟ اولین ولنتاینمون... .اولین روزی که از شهر دانشگاه برگشته بودم و حالم بد شده بود...اولین سالگردمون...دومین تولدم که اونهمه کادوهای خوشگل ازش گرفته بودم، لباس خو..اب که با کلی گشتن و مغازه ها رو رصد کردن گرفته بود، اون گوشواره ی طلا که یه گل ریز و خوشگل بود و هنوز دارمش و دلم نیومده حتی یه بار بندازمش... اونهمه کلیپس مو و کش و اینجور چیزا..اون دوتا ماگی که رفته بود تاریخ تولدم رو داده بود روش حک کرده بودن.. هنوزم خوردن نوشیدنی توشون فول انرژی میکنه منو..که وقتی کادوهامو دیدم مخصوصا اون دوتا ماگ و لباس/خو.اب رو، زده بودم زیر گریه و مارس هول کرده بود میگفت عیب نداره :)) تمام روزایی که توی خونه سوپرایزش میکردم و شمع میچیدم کف اتاق و غذاهای خوب و مخصوص که حتما یه تیکه قلب روشون درمیاوردم، دیرینک هایی که تا دم دمای صبح می رفتیم بالا و از آینده حرف میزدیم...  تمام کاردستی هایی که به هم دادیم، که واسش برای هر مناسبت از یه ماه قبل شروع میکردم به ساختن یه چیزی...تمام نوشته هایی که توی نوت ها و کاغذا رد و بدل کردیم، کادوهای دوتا کریسمسی که گذشت و اصلا انتظار نداشتم توی این روز هم کادو دریافت کنم... دو باری که اومد شهر دانشگاه و رفتیم بیرون و دوستش هم باهامون بود و مدام جلوی دوستش از من تعریف میکرد و میگفت که چقدر دوستم داره..

وای چقدر خاطره داریم با هم.. چه روزایی رو گذروندیم... :((

 مدتیه دیگه از اون سوپرایزا و جشن گرفتنای کوچولو خبری نیس چون واقعا تایمش رو نداریم، حتی امسال فرصت نشد دومین سالگردمون رو جشن بگیریم و شمع دو رو توی عکسامون داشته باشیم، کاش بگذره این روزا زودتر...

..................................................................

یه فکری به حال خودت بکن. من واقعا واقعا واقعااااا نمیخوام بخونی منو...اذیت میشم از حضورت میفهمی اینو؟؟ بعید میدونم اصلا چیزی به اسم درک و شعور داشته باشی...