وقتی آدما میرن توی رابطه، وقتی اول های رابطه شون هست و هیچ چیز بدی وجود نداره اون موقع، بدترین نصیحت/گوشزد/راهنمایی ای که بقیه میتونن بهش بکنن اینه که بهش بگن: مواظب باش!!!!

یا از اون بدتر! بگن که: حواستو جمع کن همه ی پسرا/دخترا  مثل همن..

فک میکنم اینجور وقتا اون آدم با خودش کلی فکر میکنه، حتی ممکنه حس های خوبش رو توی خودش کنترل کنه بگه عه نکنه راست میگه فلانی...

اول های رابطه همیشه قشنگه.. حالا درسته که بعضیا تا همیشه میتونن خوب نگهش دارن ولی هیچکی نمیتونه اون هیجان و اشتیاقی که اول رابطه هست رو انکار کنه.. 

شنیدم که داشت بهش از همین نصیحت های حال بدکن میکرد... دوست داشتم بهش میگفتم حال خوبش رو خراب نکن...

البته فکر میکنم همونقدر که آدما حق دارن رابطه های خوب داشته باشن و خودشون همه چیز رو تجربه کنن باید به موقع هم بفهمن که اگه دارن اذیت میشن، اگه اون آدم تایپشون نیس رهاش کنن... یعنی توی هر حالتی من ترجیحم اینه که اول حال خودت خوب باشه، اصلا اصلا اصلا برام فرقی نداره با کی، چطوری، کجا، چرا... 

...........................................................................................

5 سال شد دیگه الان... البته روی هم بخوای حساب کنی شاید رابطه شون 1 سال هم نشده باشه...هربار که از هم جدا شدن و باز به هم برگشتن بهم میگفت میلو دعوام نمیکنی اگه بهت بگم باز به اون برگشتم؟؟

اینجور وقتا همیشه جوابم یه لبخنده واقعنی بوده و بعدش این سوال که آخه من کی تا حالا دعوات کردم؟؟ تو با اون الان حالت خوب میشه خب چرا دریغش کنی از خودت...

البته دلیل هربار جدایی هم چیزای مسخره بوده، نه که اون آدم اذیت کرده باشه، به این درد داده باشه بعد من بگم اشکال نداره بهش برگرد... 

آدمایی که بهمون درد میدن فکر میکنم باید برای همیشه دور ریخته بشن...هرچقدرم که خوب باشه هرچقدرم که روزای خوبی داشته باشیم باهاشون،.وقتی درد میدن باید فراموش بشن.. آخه زندگی اصلا ارزش درد کشیدن به صورت آگاهانه رو نداره...

...................................................................................................................

مردنه بعضی از آدما اصلا دردش کم نمیشه، خوب نمیشه...

بابا داشت برای مارس از آقای اف میگفت.. هنوز جمله اش شروع نشده من اشکام سر خوردن پایین...بابا هم هربار میخواد ازش حرف بزنه به معنی تاسف چندبار سرشو تکون میده و نفس عمیق میکشه.. خب رفیق فابش بوده... فکر کنم گه ترین اتفاق زندگی هرکس این باشه که رفیق فابت تنهات بذاره...

هربار که منم یادش میفتم فقط توی دلم میگم حیف.. حیف شد... آخه واقعا حیف شد...

نمیدونم حکمت زندگی چیه.. طفلک از بچگیش زجر کشیده بوده، به گفته ی بابا، زندگی سخت از بچگی، ازدواج اول ناموفق، تا میاد یکمی زندگیش سر و سامون بگیره سرطان میاد توی وجودش و به یه سال نکشیده از پا میندازتش...

یعنی سهمش از زندگی فقط همین چند سال بود؟؟ 

دارم فکر میکنم راست میگن که واقعا ایرانیا مرده پرستن؟؟؟ من چرا تا قبل از فوتش هیچی ازش ننوشته بودم؟؟

بعد با خودم تصمیم میگیرم از آدمایی که دوستشون دارم بیشتر بنویسم... بیشتر حرف بزنم راجع بهشون..

الان درحال حاضر؟ من مریم رو دوست دارم. دخترعموم رو میگم... ازم یه هشت سالی بزرگتره و وقتی بچه بودم تنها کسی بود که خیلی بهش وابسته بودم و باهاش بهم خوش میگذشت...بعد الان بیشتر از پونزده ساله که فقط توی مراسما هم رو میبینیم بخاطر اختلافات خانوادگی.. ولی من باکم نیس، هربار همو میبینیم میشینیم کنار هم، حرف میزنیم، همه هم دیگه اینو میدونن که توی مراسما جای من پیش مریمه، اصلا انگاری یه خواهر بزرگتر باشه برام که کنارش نشستن بهم حس خوب و اعتماد به نفس میده....

توی فامیلای بابا تنها دختریه که از نظر پرستیژ رفتاری قبولش دارم... الان واسه خودش یه وکیل حاذق شده و بعد از ده سال سختی کشیدن به عشقش رسید و بدون هیچ عروسی و دنگ و فنگی رفتن سر خونه زندگیشون... قیافه اش شبیه اون دختره بازیگره س اسمشو یادم نمیاد توی فیلم ارغوان بازی کرده بود...چی بود اسمش؟؟ پیجشو هم فالو میکنمااا یادم نمیاد الان!

آهااا، پریناز ایزدیار...

چند وقتیه که شماره ی همو داریم و به واسطه ی سوشال نت ورک ها با هم حرف میزنیم و هربار حرف زدن باهاش دلمو یه جور خوبی میکنه... پریروزا دیدم یه گروه ساخته با من و دخترای عمه کوچیکه.. اصلا هیچ خوش نداشتم ولی بخاطر مریم موندم فعلا...

مریم رو دوست دارم... دختر عموی عزیزی که تنها کسیه که بین "بچه های" فامیل بابا دوستش دارم و براش احترام قائلم... 

بین آدم بزرگا هم عمه بزرگمو دوست دارم... بعدا می نویسم ازش..