دیشب.. خواب آدم قبلیم رو میدیدم...

خواب میدیدم که اومده سراغم... بهش میگفتم من ازدواج کردم... ناراحت شده بود..مثل همون موقع ها گریه میکرد و منم مثل همون موقع ها متنفر بودم که داره گریه میکنه! بهش توی خواب گفتم  که تو نمیتونستی منو خوشبخت کنی منم نمیتونستم خوشبختت کنم... 

من تمام اون سالها میدونستم که این آدم، تایپ زندگی من نیست.. مطمئن بودم که دارم با همه لج میکنم، با خودم و زندگیم.. با بابا، با همه ی دوستام حتی... که ثابت کنم میتونم به خواسته ام برسم حتی اگه به قیمت بدبختیم تموم شه... چقدر روزای گهی بود... چقدر مسخره بود اون بغض همیشگیم...

توی محوطه ی خوابگاه توی سرما، راه میرفتم و غصه میخوردم.. چقدر متنفر شده بودم از بابا... فکر میکردم چرا نباید بذاره انتخاب خودم رو داشته باشم؟؟! فکر میکردم که اکی، هیچی نداره پسره ولی دوستم که داره...

 از پسره متنفر بودم ولی دوست داشتنش حس خوبی بهم میداد.. اینکه میدیدم بین دوستام و رابطه های عجیبی که اون موقعا بین بچه های خوابگاهی باب بود، من رابطه ام سالم تره.. خب بود واقعا هم.. و میدیدم که پسره من رو میپرسته درحالیکه رابطه ی بقیه ی دوستام توی چیزای دیگه خلاصه میشد و پسرا رها میکردن دوستامو...

فکر میکردم همین کافیه...با اینحال ته قلبم ایمان داشتم که اون تایپ من نیست.. با همه ی هیجانی که توی رابطه ام بود، با همه ی دوست داشتنی که اون بهم داشت حتی یه کلمه دربارش توی وبم نمی نوشتم چون ته قلبم میدونستم ته داستانه ما بن بسته و من اهل رویا پردازی نبودم، اهل معبود کردنه کسی که میدونستم باهاش هیچ راهی ندارم....

چقدر روزای مسخره ای بود، همون روزایی که درسم دیگه داشت تموم میشد و من باید بین بابا و اون یه انتخاب میکردم.. بابا دستمو باز گذاشته بود اون روزای آخر.. چون میدید که دارم لجبازی بچه گانه میکنم... بعدها بهم گفت ولی ازم مطمئن بوده که من آدمی نیستم که با تمام احساسم تصمیم بگیرم و حتی اگه یه قدم تا آخرین تصمیمم مونده باشه برمیگردم... برای همین اون روزای آخر دستمو باز گذاشت... و من توی برهوت بودم..

فکر میکردم مگه میشه کس دیگه پیدا شه که اونجوری منو بخواد؟ که اونجوری هوای تک تک نیازهامو داشته باشه؟؟ سه سال شوخی نیست...مگه میشه  بازم کسی رو پیدا کنم که واسه تب کردنم بمیره؟ که حواسش به تک تک روزای دانشگاه رفتنم، بیرون رفتنم باشه؟؟ اصلا مگه میشه که باز مامان بابای پسری پیدا شن که مثل مامان بابای اون منو بخوان و باباش عصرای بهاری بیاد دنبالم و بگه بریم بستنی بخوریم؟؟! اصلا مگه میشه دیگه مثل خواهر اون خواهری پیدا شه که هربار بره سفر برام سوغاتی بیاره و دوستم داشته باشه؟؟

نه بعید بود! ولی خب اینا زندگی من رو میساخت؟؟ اینا تایپ من بود؟؟؟ 

تمام این فکرا درست همون روزایی که روی تخت بیمارستان برای آپاندیسم بستری بودم توی سرم میچرخید...

یادمه قبلترش حتی با نارسیس و هدا دربارش حرف زده بودم... میگفتم بهشون که اگه بابا نذاره میرم قانونی اقدام میکنم.. با یه وکیل هم صحبت کرده بودم...

یادم نیس که چی شد... فکر کنم به بطری آب هویجی که بابا برام گرفته بود و توی ساعت ملاقاتی برام اورده بود بیمارستان نگاه میکردم... فکر میکردم این آدم، در حقم محبت عاطفی نکرده هیچ وقت... خیلی جاها حتی به فا/ک داده زندگیمو... عزیزترین کس زندگیمو زجر داده...ولی آخرش که چی؟؟؟ ارزشش رو داره این رابطه که بخاطرش بابا رو بذارم کنار؟؟ این پسری که سه سال نتونست خواسته های مهم زندگیمو و شرایط بابامو اکی کنه ارزشش رو داره؟؟ نه نداشت... به قلبم رجوع کردم.. دیدم حتی خودم هم اونقدرا که ادعام میشد دوستش نداشتم.. من فقط لجبازی کرده بودم...چون میخواستم ثابت کنم من میتونم... من انتخابم درسته...! نبود.. درست نبود و من اینو دیر فهمیدم.. وقتی که بهترین روزام رفته بود.. وقتی که از هیچ بی احترامی ای دریغ نشده بود در حق خانوادم و خودم... 

و همونجا بود که تصمیم گرفتم تمومش کنم...یه ماه بعد بود... تموم شد... یه طرفه بدون هیچ توضیحی... نامردی کردم؟؟ نه نکردم! من فقط داشتم زندگیمو نجات میدادم..من حقم یه زندگی شاد و پر از آرامش بود..

طول کشید... شاید دو سال..همون روزایی که سختم بود تنهایی.. یه بارَکی تکستای عاشقانه ای که روزی هزاربار برام سند میشد از زندگیم قطع شده بود.. یه بارَکی هیجان قرارهای یواشکی، صحبت های آروم شبونه، کادو خریدنای پر استرس... همه ی این چیزای خوب از زندگیم قطع شده بود...اونم بعد از سه سال.. سردرگم بودم... شبا مثل یه معتاد که دنبال مواد میگرده توی گوشیم دنبال یه زنگ بودم.. یه مسیج... به سرم میزد برم خط قبلی رو بندازم توی گوشی و روشنش کنم و برای چند لحظه که شده صداشو بشنوم... ولی خیانت بود... به خودم.. به زندگیم.. به تصمیمم...همون روزا بود که یه جایی خوندم آدما جذب عشق میشن.. نه جدب شخص خاصی.. همون روزا بود که فهمیدم دوست داشتن و عاشق شدن باز هم تکرار میشه.. اونم برای منی که عطش زندگی شاد و عاشقانه رو داشتم....دو سال تنهاییه من طول کشید..توی روزای بارونی، توی روزای بهاری، توی روزای سرد زمستون و شبای تاریک اتاقم....دو سال و نیم شاید... و منتظر موندم for the right guy !! من منتظر بودم بازم عاشقی کنم... هیچ وقت نگاه سرد و یخ زده به عشق نداشتم.. نمیتونستم بگم دیگه حسی ندارم، دیگه قلبی ندارم، دیگه دلم برای کسی نمیلرزه.. من آدمی نبودم که بتونم مثل مرده ها زندگی کنم...فکر میکردم اینبار اگه بخوام برم توی رابطه باید شروعش با لرزش قلبم باشه.. نه که کسی بیاد و اصرار کنه و بهم محبت کنه تا منم بگم عه پس اکی باهاش ادامه میدم، دوست نداشتم این بار عشقم رو با اصرار و خریدنه محبت ازم شروع کنم... دوست داشتم خودم از همون روزای اول بمیرم برای کسی... که با دیدنش خودم هم تک تک سلولام بخوانش...

یادمه آخرین روزای قبل از دیدن مارس یه نقاشی کشیده بودم... ناتالی یادته وقتی دیدیش چی گفتی؟؟ گفتی که تو ناخودآگاهت آماده ی بوسیدنه کسی شده.. بدون اینکه از قلبم و زندگیم خبر داشته باشی نقاشیم رو تحلیل کردی...

یادمه اون روزا دقت میکردم به آدما... به کسایی که بهم پیشنهاد میدادن، به کسایی که اتفاقی بیرون میدیدمشون.. میخواستم ببینم قلبم با دیدنه کدومشون میلرزه...حتی گاهی مایوس میشدم که نکنه فقط همون پسره میتونست منو عاشق کنه و من اینجوری از زندگیم گذاشتمش کنار؟؟؟ ولی ته دلم یه صدای محکم میگفت نه... اون رایت گای نبود برات میلو...باورش خیلی سخت بود... به همین راحتی که می نویسم نبود...

و بالاخره شد.. کسی که برای اولین بار وقتی دیدمش ازش نوشتم...بدون اینکه بدونم چی میشه...حتی یه درصد. یه درصد؟؟ یک هزارم درصد هم احتمالش رو نمیدادم، ولی من دلم برای مارس با دیدنش توی همون لحظه لرزید...حسی که هیچ وقت قبلا تجربه اش نکرده بودم....و آره.. بعد از همه ی اون بدبختیها.. اون روزای مسخره و تلخ، اوووونهمه گریه و زاری و شکست....اونهمه سردرگمی بالاخره عشق رخ داد توی زندگیم... چون من عاشق زندگی کردنم...من نمیتونم لحظه هایی که بالقوه پتانسیل خوب شدن رو دارن با فکر کردن به چیزای بد خرابش کنم.. من بلد نیستم بد و غصه دار زندگی کنم....

نمیدونم چی شد اینا رو گفتم... خوابم رو یهو یادم اومد... دوست داشتم بنویسمش...

+تجربه ها متفاوته...شاید بقیه نتونن مثل من یه بارَکی سنگدل شن و همه چی رو بذارن زیر پا و به فکر آینده شون باشن.. این اشتباه نیست.. شیوه ها متفاوته...هرکس میتونه برداشت شخصیه خودش رو داشته باشه از این متن...