هیچ وقت از نودل خوشم نمیومده.. نمیدونم چرا این ژاپنی/کره ای/چینیا انقدر غذاهای بدمزه رو با ولع میخوردن و چجوری اصلا میتونن؟

ولی جدیدا دلم میخواد که نودل درست کردنه خوشمزه رو یاد بگیرم. باید یه مزه ی اختصاصی عالی بهش بدم، یه چیزی که مزه ی قالبش سیر و پونه باشه، که خودم اختراعش کنم و بشه جزیی از وعده های مورد علاقمون! باید دو جفت چاپستیک هم بخرم برای خودم و مارس... من بلدم استفاده کنم ازش. از عمو کوچیکه که چندسالی ژاپن زندگی میکرد یاد گرفتم. البته خیلی وقته دستم نگرفتم... بعد باید یه کاسه ی گود خوشگل هم بخرم که روش طرح های ژاپنی داشته باشه، یا اگه پیدا نکردم خودم روش طرح بزنم یه خانوم ژاپنی بکشم که تنش یه پیراهن با شکوفه های صورتی و قرمز داره... بعد باید نودله یکمی آب هم داشته باشه که وقتی رشته هاش تموم شد چاپستیکارو بذاریم کنار و دو دستی کاسه رو بگیریم دستمون و آبشو سر بکشیم!! 

..................................................................................

خیلی وقت بود میخواستم از بوی پیپ پدر مارس بنویسم،  یه باری میخواستم از وقتی که پدرش میره لب پنجره و پیپ میکشه عکس بگیرم منتها روم نشد... امروز که عکس پیپ پرستو  ر و دیدم مصمم شدم که بنویسم از بوش.. هرقت که از پله های خونه ی مارس اینا میرم بالا، به پله ی پنجم /ششم که میرسم حجم عظیمی از بوی پیپ میپیچه توی دماغم... بوش عالیه خدایا! 

بعد هربار که برمیگردم خونه لباسام بوی اون کپتن بلک رو میده...تا حالا پیپ رو امتحان نکردم... نمیدونم چه حالیه دود کردنش!

پی. اس. هربار که من اینطوری زیاد و تند تند پست میذارم بدونین که دارم یه کاری انجام میدم که خیلی ذهنمو خسته میکنه و به خودم هی رست میدم وسطش!