امروز رفتم شهر دانشگاه تا ترم جدید رو تمدید کنم...معاون اموزشی که داشت امضای آخر رو میزد گفت "بابا جون" کار سختیو شروع کردی,ولی ارزششو داره, خستت میکنه, میتونی دووم بیاری؟ گفتم من یا تصمیم نمی گیرم یا بگیرم دیگه تمومه. گفت امضا کنم پس؟ گفتم بله...

................

تجربه ی جدید و فوق العاده ای میشه, چون با افراد خاصی باید کار کنم که شرایط فیزیکی خاصی دارن, از الان ذوقشو دارم, نمیدونم تدریس به این افراد چطوری میشه, حتی شاید بخوام دیگه فقط مدرس اونا باشم! نمیدونم, هیچ ایده ای ندارم, ولی بی نهایت خیالم جمع شده  و میدونم قراره اتفاقای خیلی خوبی بیفته, استادم امروز میگفت اگه همچین کاری کنی مقاله هات رو روی هوا میزنن و کلی ازین حرفا زد که خب استارت خیلی خوبی بود. فک میکنم اصن واسم مهم نیس چی میشه, فقط میخوام که کار درست تحویل بدم,  سری قبل بخاطر لجبازی استاد راهنما با مشاور اون مشکلات برام پیش اومد ولی حالا تجربه م بیشتر شد...

از اول اسفند خیلی کارارو باید شروع کنم, سه الی چهار ماه سختتتت رو پیش رو دارم که باید فک کنم.

باید از اون تکنیک چراغ سبز و استیکرای روی دیوار اتاقم که قبلا تو وبلاگ منو یادت بمونه انجامش میدادم واسه اهداف بلند مدتم استفاده کنم... کسی اون تکنیک منو یادش هست؟ یادمه چندتاییتون باهام همراه شده بودین.

............................

وسایل خوابگاهم رو که از پارسال گذاشته بودم انباریش, جمع کردم تا بیارمشون. حس عجیبی داشتم. یادم به اولین روزای اقامتم تو اون شهر افتاد و تموم حس و حال اون روزا ریخته شد تو دلم! بعدتر فک کردم که من نزدیک به شیش سال تجربه ی دوری از خانواده و تنها زندگی کردن رو داشتم, خیلیییییی تجربه ی ارزشمندی بود و بی نهایت ازش چیزای مختلف یاد  گرفتم و خیلی چیزا برام عوض شد.