هربار که یه کار اداری انجام میدم محاله که بعدش عصبی نشم و سردرد نگیرم... مخصوصا وقتی کار مربوط به دانشگاه باشه...وقتی با هزار زور و زحمت مرخصی میگیرم و یرم اون شهر با اونهمه فاصله، و بعدش فقط دو سه ساعت وقت دارم بی نهایت باید کارا تند انجام شه ولی هیچ وقت کارمندا دلشون برای ارباب رجوع نمیسوزه...با هم میگن میخندن تلفنی حرف میزنن به آدم میگن صبر کن، بعد ساعت دوازده و نیم تا یک و نیم میگم وقت نهار و نماز ولی از ساعت دوازده میرن تا یه ربع به دو...دو هم تایم کاری تموم میشه و تو باید تند تند کارارو بکنی. هیچ کدوم از ساختمونای مربوطه هم کنار هم نیستن و با کلی فاصله و پیاده روی واسه یه امضا باید بری این ور اون ور...

قضیه اینه که به استادم اکی دادم و یه روزه بساطمو جمع کردم و کارامو اکی که صبح برم شهر دانشگاه و کارای تعیین تاریخ دفاعم رو انجام بدم. آخراش دیگه رسما از این ور میدوئیدم به اون ور. کیفمو که خیلی هم سنگین بود گذاشته بودم پیش آقای کافی نتی و اون کاغذ لعنتی امضاها بدست میدوئیدم از این ساختمون به اون ساختمون...تو اون هوای گرم و شرجی!!

بعد ولی همش میگفتم طاقت بیار دیگه آخرشه... از انصاف نگذریم استادام باهام خیلی همکاری کردن. مثلا یکیشون خودش شخصا تک به تک زنگ میزد به

 کسایی که اصن کار اون نبود و بهشون میگفت که بیان امضا کنن، یا یکیشون وسط جلسه بود بخاطرم اومد بیرون و امضا کرد. یکی از همکلاسیام میگفت این کار براش دو روز طول کشیده و برای بقیه هم زودتر از دو روز نبوده. من شانس اوردم که همه بودن تا امضا کنن...

خب چون من موقع رفتن عزمم رو جزم کردم و با کائنات اتمام حجت که همین امروز کار منو راه بنداز... :))

و اینطوری شد که من کارامو اکی کردم و کمتر از ده روز دیگه خلاص میشم!!

.........................................................................................

حالا باید پاورپوینتمو درست کنم و آماده شم برای ارائه...به شدت موضوع پایان نامم قابل دفاعه و سفت و سخت میخوام که ازش دفاع کنم چون چیزی بود که با پوست و استخون باهاش درگیر بودم و لمسش کردم...میخوام اسلاید اول پاورم چندتایی عکس از روزای تدریسم به اون آدما باشه که باهاشون کار کردم و اونهمه تاثیر داشتن روم و چقد لحظه های خاصی رو برام درست کردن...چه خوب شد که همون روزا ازشون مینوشتم، حتی اگه شده مبهم...الان فقط ازشون چندتا فیلم دارم موقع تدریسم بهشون و دست خط هاشون توی برگه ی پرسشنامه...میدونم که یه دست صدا نداره و کار من به تنهایی وضعی رو تغییر نمیده. امیدوارم ولی یه استارتی باشه برای بقیه که کمی به اون آدما بیشتر توجه کنن...کمی بهتر شه حال و روزشون...

+ پیشاپیش عذر میخوام که نمیتونم هیچ اطلاعاتی بدم و ممنون که سوالی نمیکنین. خیلی دلم میخواست که بگم ولی میدونین که این موضوعات یه جورایی محرمانست...