از اون پست طولانیا! ولی بدون ادیت

خب خب...

گاهی اوقات دلم میخواد از چیزای خوبم ننویسم. یه اخلاقی که پیدا کردم اینه که دوست ندارم چند نفر ازمون چیزی بدونن/بخونن. خب بارها گفتم که مثلا از فلان روزم دیگه نمی نویسم و فقط میگم که حسم خوب بود و همین. بدون توضیح اضافه ی دیگه ای...ولی اون روز یه جایی خوندم تو نمیتونی کسی رو که فکر میکنی آسیب میزنه بهت رو از دنیا محو کنی. محدود کردن همچین آدمایی اونا رو زخمی تر میکنه و تو باعث خشم بیشتر اونا میشی.  پس مبارزه کردن فایده ای نداره. بهترین راه، که تمرین اول امسال منه، رها کردنه...و اینجوری میشه که میام بلاگو باز میکنم تا ثبت کنم روزامو...

عید امسالم، دقیقا همونجوری که میخواستم و براش برنامه چیدم گذشت...

خب راستش من توی این چندماه زندگی با مارس فهمیدم که آدم برنامه چیدن نیست. ولی آدم پایه ای برای اجرا کردن ایده هات هست. دقیقا برعکس من. که کلی ایده میاد توی مغزم ولی فقط در همون حد باقی می مونه. 

بهش گفتم بیا امسال، که مثل همیشه هوا خوبه، همینجا بمونیم و جایی نریم. بریم تهران و کرج رو بگردیم. و خب همین ایده کافی بود که شب عید ببینم نشسته پای گوگل مپ و سایتای اینترنتی تا سرچ بزنه...

یه لیستی رو آماده کردیم و سر یه سری جاها توافق. 

روز پنجم عید که عید دیدنی ها دیگه تموم شد ما هم تهران گردیمون رو ستارت زدیم. البته جاهایی رفتیم که همیشه از کنارشون رد میشدیم ولی وقت نمیشد بریم توشون رو بگردیم. مثلا اولیش همین پل طبیعت بود. که هفته ای چندبار از زیر رد میشدیم ومن هی شبا میگفتم وای چه خوشگل. ولی خب در حد همین حرف باقی می موند. 

بعد تو پرانتز میخوام که راجع به ماشینمون حرف بزنم. من همیشه عاشق ماشین نقلی و کوچیک دمده ی خودم بودم چون اولین چیزی بود که تونستم با پول خودم و کمک بابا بخرم. در حدی ازش میتونستم کمک بگیرم که یه ماشین بهتر بخرم. ولی دوست داشتم مال خودم باشه و بتونم بهش افتخار کنم. 

اوه، بله، آدمایی تو دنیا هستن مثل من که از داشتن همچین ماشینی میتونن خوشحال باشن :دی انی وی، میخواستم بگم که ماشینم که حالا جز دارایی هردومون هست یه دلگرمی خوبی بود برای ما. توی چنلم گاهی می نوشتم که مثلا اینکه روی صندلی عقبش وقتی وسایل پیک نیک رو میچینم چه همه بهم حس خانواده بودن میده.

یا حتی قبلترا نوشتم که تصور میکنم بیریت میاد و یه road trip میخوایم داشته باشیم که کوله هامونو میندازیم عقب و راه میفتیم. یه حس قوی خوشحالی دهنده زیر پوستام تزریق میشه...

ما چهار روز به فاصله ی یک روز درمیون، تهران گردی کردیم. پل طبیعت، پارک طالقانی، دیدن یه ویدیوی 3D  هیجان انگیز از مرکز علوم و نجوم ، هم صحبت شدن با یه آقای فازغ التحصیل از رشته ی نجوم و پرسیدن سوالامون ازش، دیدن از کاخ سعدآباد که هزار ساله توی لیستم بود، موزه ی ملی و قدم زدن توی فضای فوق العاده ش، پیاده روی توی خیابونای قدیمی تهران مثل سی تیر، ناصر خسرو، غذا خریدن از مینی ون های سی تیر، دیدن از موزه ی خانه ی مقدم جز جاهایی بودن که توی لیست ما تیک خوردن...

اینجا نمیدونم نوشتم یا نه، خب ما الان چندماهه که به شدت به مسایل  نجومی علاقه پیدا کردیم. کتاب و فیلمایی کوتاهی در این باره خریدیم و دیدیم و شب های روزای تعطیل دربارشون حرف میزنیم. البته میشه گفت هنوز هیچی نمیدونیم!! یعنی اصلا دانسته هامون فعلا در حد شر کردن هم نیست چون که انقد فرضیه های موجود زیاد و گسترده س که نمیشه به نتیجه ی قطعی رسید. ولی خب دیدن اون آقاهه خیلی جالب بود. یه عالمه سوال ازش پرسیدیم. و چقدر الان پشیمونیم که نه صداشو ضبط کردیم نه نوشتیم جواباشو. آخه چون خیلی یهویی دیدیمش و اونم خیلی عجله داشت. بعد انقده متخصص بود که تند و تند اصطلاحات به کار میبرد و فقط ما تونستیم جوابمون رو بگیریم اون لحظه. یه اتفاق  جالب دیگه، دیدن توریست های فرانسوی توی کاخ سعدآباد بود. اولش به انگلیسی حرف زدم ولی خب متوجه نشدن و به فرانسوی گفتن که انگلیسی بلد نیستن. به سختی و دست و پا شکسته اسم خودم و مارس و شغلم رو بهشون گفتم، افسوس خوردم که چیزایی که بلد بودم رو فراموش دارم میکنم و  الان از کیِ هی دارم میگم فرانسه رو باز شروع کنم ولی هی تنبلی کردم. الانم عبرت نگرفتم البته. فقط خواستم افسوس خوردنمو باهاتون شر کنم :دی گرچه املی گفت که بهم افتخار کرده که تونستم همین چندتا جمله رو بعد از سه سال یادم بمونه و بگم ولی خب همچنان افسوسمه :دی

و خب همین. روزای تعطیلمون این شکلی گذشت. من بیشتر دلم استراحت میخواست تا هرچیز دیگه ای. و مارس هم  الحق همراهی کرد. گذاشت هرچقدر میخوام استراحت کنم و تقریبا میشه گفت من توی کل عید آشپزی نکردم. یا خودش یه چیزی سر هم میکرد یا که از بیرون چیزی میگرفت و هی بهم میگفت ولو شو و راحت باش! حتی هیچ اصراری برای عید دیدنی نمیکرد بهم. 

دو روز آخر عید، افتضاح بود. چون که من عمه ی عزیزم رو از دست دادم. حتی همین الان که ازش دارم می نویسم گریه امه ولی خب نمیخوام این حس رو اینجا ثبت کنم. هممم...خوبیه این از دست دادنا اینه که تو میدونی و میفهمی که روی شونه ی کی میتونی سر بذاری و خودتو خالی کنی، به کی میتونی اعتماد کنی و براش حرف بزنی، و کی رو میتونی به عنوان دوست روزای غمگینانه ات بشناسی. شاید حتی تو حجم غمی که توی دلت هست رو اونقدری که واقعا هست نشون ندی و بقیه بگن که خب پس اونقدرا هم مهم نبوده لابد، ولی کسایی از بقیه ی دوستات هستن که میان میفهمن حجم غمت در واقع بیشتر از چیزاییه که گفتی، باهات حرف میزنن حتی شده در حد چندتا جمله...و خب تو دقیییییقا یادت می مونه که کی اون روزا غمخوارت بود. شاید آدما بگن که کی به کیه تو این روزای گریه و عزا هیچکی یادش نیست چه به چیه. ولی حقیقت اینه که حافظه ی آدم اینجور وقتا قوی تر از هروقت دیگه کار میکنه و...

بگذریم.

این روزا تصمیمات جدیدی گرفتیم. اینکه من یه شغل دوم هم داشته باشم. یه کار دلی و سرگرم کننده. چون که تدریس این روزا برام خیلی استرس آور شده. مسئولیتم چندین برابر شده و کلاسای سنگینی دارم. شاگردام ادونست هستن و نیاز به دانش ادونست دارن. به زودی دو تا شاگرد خصوصی آیلتس هم خواهم داشت. خب همینا کافیه که من دیگه تدریس برام مثل قبل ریلکسینگ نباشه. ایده هامو با مارس درمیون گذاشتم و ستارت اولیه اش رو دارم میزنم. ماهها طول میکشه البته. ولی خب همین که دارم به پول بیشتر فکر میکنم برام کافی و لذت بخشه.

دیروز هم ما یه چیز هیجان انگیز رو تجربه کردیم. برای تولد مارس، من بلیط پاراگلایدر گرفته بودم ولی خب هوا بد شد  بعدم سرمای زمستون و هی کنسل میشد تا دیروز...که خب رفتیم. با ماشین مارو بردن بالاترین نقطه ی کوه...و بعد هرکدوم با یه خلبان، چند قدمی از کوه دوییدیم پایین و یهو بالهامون باز شد و رفتیم توی ارتفاع هزار و خورده ای متر...تجربه ی فوق العاده بود...خلبان من هی چرخش های وحشتناک هیجان انگیز میزد که من حس میکردم عنقریب از هوش برم ولی خب هیچیم نشد :دی 

اینم از سوپرایز من برای تولد امسال مارس :)

سفرمون با بیریتنی و پسرکش هم داره جدی میشه فکر کنم. خب مقصدمون که تابلوعه چون هیچ جا دم دستی تر و ارزون تر از ترکیه نیست برای ما ایرانی ها. آپشن های دیگه ای هم هستن ولی با سرچایی که زدیم فعلا برای ما دیدنش مفرح نیست. گفته بودم که من عاشق آب و ساحل و آفتابم. خب حتما دوبی هم میتونه آپشن خوبی باشه ول خب مشکل اینجاست که مارس اصلا و ابدا حاضر نیست پا توی کشورای عربی بذاره. شاید اونجا رو من خودم با بیریت رفتم بعدها. سانتورینی یونان، ارمنستان و گرجستان، تایلند، مالزی هم جز آپشن های بعدی ما هستن که البته برای هرکدوم نیاز به دو سال سیو کردن پول داریم :)) ولی خب آدمی به امید زنده ست :دی

بعد آهان این روزا به خوندن هنر به صورت آکادمیک، یا دوخت و دوز هم فکر میکنم. البته که فعلا توی این بلبشوی قسط ها و پول دادن هامون اصلا حتی امکان ستارت زدنشم نیست ولی فکر کردن به این موضوع هم از دلخوشی هامه.

دیگه همین :)

دلم برای دوستای قدیمی وبلاگیم تنگ شده. همونایی که طومار مینوشتن برام مثل جوونو، یا خیلیای دیگه که دوستشون داشتم و باهام مهربون بودن. دلم میخواست همه چی مثل قبل میشد. ولی حیف...اگه اینجارو میخونین هنوز، خواستم بگم که دلم براتون واقعا تنگ شده.